Recensie Michael Bolton

Michael Bolton staat bij het Vlaamse publiek vooral bekend voor zijn zeemzoete liefdesballades zoals “How am I supposed to live without you” en zijn cover van “When a man loves a woman”. Dat de man met een hele kenmerkende hoge stem ook nog meer in zijn mars had, bewees hij tijdens dit concert. Van de soul van “The dock of the bay”, over de rock van “Pride (In the name of love)” naar een klassieke aria als “Nessum Dorma”; Michael Bolton bracht een uiterst gevarieerde show waarin hij zijn klassiekers afwisselde met nieuwe nummers en nieuwe interpretaties van enkele standards.

De opkomst voor dit concert was eerder mager. Voor aanvang werd het publiek dan ook herschikt zodat er niet te veel lege blokken te zien waren en alle toeschouwers de show goed konden waarnemen. En dan mocht Michael Bolton aan zijn set beginnen. De eerste twee nummers waren, zoals te verwachten, van het romantische type. De bekoorlijke, hoge klank van zijn stem deed spontaan verlangen naar een diner bij kaarslicht: zacht en mooi om naar te luisteren maar zonder echt een diepe indruk na te laten. Otis Reddings “The dock of the bay” bracht daar verandering in.

Waar de originele versie iets meer gelatenheid liet uistralen, klonk het nummer in de versie van Michael Bolton meer als een aanklagen van de situatie. De start van het nummer was eerder soft soul waarbij de elektrische gitaar en de saxofoon duidelijk op de achtergrond bleven, maar op het einde bracht een stevige gitaarsolo toch meer kracht in deze cover. Zo gaf Michael Bolton zijn eigen toets aan een tijdloze klassieker.

De populairste cover was ongetwijfeld “When a man loves a woman” van Percy Sledge. Al kan je dit bezwaarlijk nog een cover noemen gezien een hele generatie is opgegroeid met de versie van Michael Bolton. Voor de gelegenheid was hij tussen het publiek komen staan en het duurde dan ook maar even of Michael was omgeven door een schare vrouwelijke fans die nog net niet in katzwijm vielen omdat hun grote idool hen een handje gaf of hen in de ogen keek. Het kwam ons misschien nt iets te berekend over, maar het kon de fans uitermate bekoren.

De sterkste vocale prestatie van de avond moet ongetwijfeld “Nessum dorma” zijn geweest. Michael Bolton heeft deze aria uit Puccini’s opera Turandot leren kennen door zijn ontmoetingen met de Italiaanse tenor Luciano Pavarotti. Hij droeg dit nummer dan ook op aan “de grootste tenor ter wereld”. De muziekband startte en Michael Bolton begon aan deze vocaal zware uitdaging. Als we heel eerlijk zijn, moeten we toegeven dat we nooit hadden durven dromen dat hij dit live zou zingen. De rillingen liepen dan ook over de rug en de tranen zaten in de ogen toen hij uiteindelijk zonder problemen de laatste hoge noot van “Vincero” uit zijn lijf perste. Je kon in deze interpretatie duidelijk horen dat het hier niet ging om een klassiek geschoolde stem, maar kracht van zijn stem scheen uit het diepste van zijn ziel en zijn liefde voor deze aria te komen. Het leverde hem een verdiende staande ovatie op.

“Nessum dorma” was jammer genoeg niet het enige nummer waarvoor de tape meeliep. Ook bij “Pride”, “They can’t take that away from me” en “Hallelujah” waren er duidelijk instrumenten te horen die niet op het podium stonden. We hebben toch een beetje het gevoel dat dit soort van praktijken ietwat afdoen aan het live-effect; al levert het uiteraard een vollere klank en grotere mogelijkheden op. Zo gaf het kinderkoor dat we op band hoorden bij Leonard Cohens “Hallelujah” een extra verzachtende toets bij een toch al sobere en fluwelen uitvoering.  Pas aan het slot van dit lied werd er wat gas bijgegeven en kwamen de drums, de saxofoon en de trompet sterker door.

Al bij al was het een gevarieerde show waarbij het publiek kreeg waar het voor kwam en als bonus nog eens een sterke prestatie te horen kreeg van saxofonist Michael Lington. Alleen vonden we anderhalf uur Michael Bolton net iets te kort om van een goede prijs-kwaliteitverhouding te kunnen spreken.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

1. Intro
2. Love ain’t nothing
3. To love somebody
4. The dock of the bay
5. Said I loved you … but I lied
6. You don’t know me
7. Sweet home Chicago
8. Summertime
9. They can’t take that away from me (instrumentaal)
10. That’s life
11. You and I (instrumentaal)
12. When a man love a woman
13. How can we be lovers
14. Time, love & tenderness
15. Georgia on my mind
16. Hallelujah
17. How am I supposed to live without you

Bis:

1. Pride (In the name of love)
2. Steel bars