Recensie High Places en Friends

Intussen is de Botanique al bij de vijfde dag van deze editie van hun jaarlijke ‘Les Nuits Botanique‘ aanbeland. Staan vandaag op het programma in de Rotonde: High Places en Friends, twee Amerikaanse bands met een nogal aparte stijl van muziek. High Places heeft intussen al een derde studio-album uit, het debuut van Friends ligt volgende maand pas in de winkelrekken.

High Places experimenteert met allerlei soorten klanken en weet op de één of andere manier toch te blijven variëren en elk lied zodanig te maken dat het wel in dezelfde trend blijft, maar toch helemaal anders klinkt. Mary verzorgt de zang en manipuleert deze met reverb en delays, soms komen er ook loops aan te pas. Rob zorgt op zijn beurt dan weer voor percussiegeluiden en samples en staat Mary regelmatig bij in de zang.

Helaas kunnen ze het publiek vanavond slechts matig boeien. De zaal is allesbehalve vol wanneer het duo het podium betreedt, tijdens hun set loopt het volk met mondjesmaat binnen, maar toch weten slechts enkele individuen de experimentele indiepop te appreciëren.

De twee banen zich vlotjes een weg door songs als ‘Altos Lugares‘ en ‘Year Off‘ en weten duidelijk wat ze kiezen om live te brengen. Een vrij ongeïnteresseerd publiek bedankt hen toch telkens met een vrij enthousiast applaus. Mary stelt de groep even voor en gaat daarna al onmiddellijk weer verder met ‘Sophia‘, waar ze heel wat uit weten te halen.

Door de projectie van allerlei vreemde figuren op een scherm dat achter hen hangt en het nauwelijks praten tussenin, creëren ze op een zekere manier een soort mysterie rond hen. Dat, in combinatie met hun muziek die vrij moeilijk van deze aarde te noemen valt, zorgt ervoor dat we ons zoals hun naam al deed vermoeden vanavond even in hogere sferen kunnen wagen. Helaas ervaart niet iedereen dit zo.

‘Sonora‘, waarvoor ze een wel erg enge videoclip de wereld in stuurden, valt het best te vergelijken met een emmer water die stilletjes aan overloopt, omgezet in vreemde muziek dan. Afsluiten doen ze met ‘The Pull‘, veruit hun bekendste song. Hier en daar zien we wel wat hoofden meewiegen op de vreemde klanken die Rob en Mary weten te produceren, maar een echte indruk laten ze niet na. Zo snel begonnen ze aan hun set, zo snel zijn ze ook al weer van het podium verdwenen.

Nu maar hopen dat Friends wat beter overkomt. Na een korte pauze bestormen frontvrouw Samantha en de haren het podium, al onmiddellijk valt op dat het geen doodgewone bende is. De frontvrouw heeft ver doorgetrokken wenkbrauwen en de basgitariste ziet er nog veel te jong uit om de wereld al rond te toeren.

Wanneer ze het publiek aanspreekt is al duidelijk dat de zangeres prettig gestoord is. De talrijke kreetjes en kreuntjes die ze de microfoon in jaagt versterken enkel ons eerdere vermoeden. Bij klepper ‘Friend Crush‘ springt de stapelgekke Samantha het publiek in en gaat een aantal mensen sensueel betasten terwijl ze gewoon verder zingt. Het lied krijgt een iets andere sound live en dat bevalt ons wel.

Ze begeeft zich terug naar het podium en kondigt vrolijk het volgende lied “about dying“ aan. Voor de rest van de songs houdt ze zich ter plekke bezig met losgehen op de muziek. Terwijl de band er een dansfeestje wil van maken, staat het publiek er eerder statisch bij.

Vervolgens krijgen we een aantal nieuwe songs te horen en die ons doen reikhalzend uitkijken naar het album dat er zit aan te komen. Ze doen ook een geslaagde poging tot het coveren van ‘My Boo‘, alhoewel de hoge noten niet altijd even goed door komen.

Volgende op het lijstje is ‘Mind Control‘, waarvoor ze eerder vandaag een video vrij gaven. Opnieuw krijgen we die heerlijke synths voorgeschoteld en ook de gitaarriffs smaken. Het lied zit vol vreugdekreetjes van Samantha en teveel echo op haar microfoon. Halverwege zit een zalig stukje percussie dat het ritme kort doorbreekt om even later terug verder te gaan en af te sluiten met opnieuw die geweldige synths.

Ze vraagt hoe het met ons gaat en krijgt slechts een lauw antwoord dus zet Nikki ‘A Thing Like These‘ in op de keyboards. Ook Oliver met de drums en Lesley met haar basgitaar maken indruk. Ze vuren opnieuw een reeks aanstekelijke songs op ons af om uiteindelijk af te sluiten met ‘I‘m His Girl‘ wat velen wel weer bekend voorkomt en (eindelijk) zorgt voor wat beweging in de massa. Ze gooien er ook nog twee nummers bij waarvan vooral het laatste ongelooflijk blijft hangen. Zo verdwijnen ze voldaan backstage en komen niet meer terug. Ondanks de ‘dit is het laatste nummer‘ aankondiging stopt hun set nogal onverwacht en veel te vroeg naar ons gevoel. We hadden gerust nog enkele songs kunnen mee gaan.

< Yne Van De Mergel  >