Recensie Coeur de Pirate

Vijf minuten voor negen doven de lichten en verschijnt Béatrice Martin op het podium van het Koninklijk Circus, voor de gelegenheid gehuld in sluiers en goudgeel licht. De zangeres die onder Cœur de Pirate de Franstalige delen van de wereld rondtoert sluit vanavond haar solotournee af in Brussel. Wij zagen haar hier amper een jaar geleden nog aardig zwanger en met band. Momentenlang applaus klinkt nog voor de Canadese ook maar één vinger op de toetsen van de vleugelpiano plaatst. De eerste noot legt meteen iedereen het zwijgen op, het is muisstil wanneer Martin het betoverende ‘Cap Diamant’ inzet met een extended intro waarop ze haar vliegensvlugge vingers de vrije loop laat.  Het publiek is onder de indruk en bedankt met een oorverdovend applaus dat meteen ophoudt wanneer de muzikante het doorgaans dartele ‘Adieu’ mysterieus en fragiel inzet. Onverminderd gaat de chansonière verder met ‘Fondu Au Noir’ en vlug als tellen bevinden we ons in een zee van applaus.

Spraakwaterval Martin neemt even de tijd om ons te bedanken en spoort aan mee te zingen wanneer mogelijk. Minutenlang applaus lijkt de standaard voor vanavond, zelfs na de bindteksten. Het intussen volgelopen Circus klapt mee op de maat met het vrolijke ‘Ensemble’, zingt enthousiast het refrein mee van ‘Pour Un Infidèle’ en applaudisseert dan weer wat verder. De Canadese straalt en zet verder met ‘Le Long Du Large’ om vervolgens alweer te bekoren met ‘Saint-Laurent’.

Ze kondigt reprise ‘You Belong To Me’ aan, een lied dat de glunderende moeder elke avond voor haar dochter zingt bij het slapengaan. Na vertrouwde Franstalige nummers voelt het wat bevreemdend aan om Martin in het Engels te horen en ondanks onze uiterste inspanningen lijkt het onmogelijk om te bevatten wat ze door haar microfoon jaagt. Onze blijdschap is dan ook ten top wanneer ze naar het Frans en de akoestische gitaar grijpt voor ‘Verseau’,en de elektrische voor ‘Hôtel Amour’. Diep voorovergebogen verbaast ze tijdens het wondermooie ‘La Petite Mort’. Met ‘C’était Salement Romantique’ bewijst ze nogmaals dat ze zelfs nog sterker staat zonder entourage. Het speelse ‘Ava’ transformeert ze tot een aangrijpende pianoballad terwijl het up-tempo ‘Golden Baby’ uitnodigt tot meeklappen, iets waar het publiek maar al te graag op in gaat. Martin slaagt erin ons zowel emotioneel als fysiek te bewegen, en dat bijna de ganse avond achter de piano zittend. Zelf laat ze zich niet uit het lood slaan en zet vastberaden door. Waar we in mei nog onze twijfels hadden - en dat de trotse, toen nog toekomstige, mama allesbehalve kwalijk namen - bewijst Martin meermaals dat ze er staat. En hoe. Ze kiest ervoor haar set te besluiten met ‘Francis’, waarbij iedereen verwoed het refrein terug zingt en Martin zo zelfs even van haar job ontneemt.

Uiteraard blijft een bisronde niet uit. « Je ne sais plus si tu en vaux la peine » zingt ze in ‘Place De La République’ terwijl ze tot ieders hilariteit erin slaagt een microfoon om te stoten. Wij weten het wel. Haar versie van Woodkids ‘I Love You’ klinkt op z’n beurt dan wel weer geslaagd Engels en gemeend. Voor ‘Comme Des Enfants’ schakelt Martin haar in-ears uit en gaat vooraan op het podium staan om samen met het ganse Circus een a capella versie neer te zetten. Samenzang op een concert klonk nog nooit zo goed en ook de sfeer bevindt zich in de hoogste regionen als het op zaalshows aan komt. Tijdens een uitbundige, staande ovatie maakt Martin nog enkele malen een buiging om dan voldaan de backstage op te zoeken. Wij verlaten de zaal met de glimlach na een avond die velen zich ongetwijfeld nog lange tijd zullen herinneren.

< Yne Van de Mergel >