Recensie Nerf

Ultima Thule en Zefiro Torna slaan de handen in elkaar voor Nerf, een figurentheatervoorstelling, begeleid door onder andere barokmuziek in een oude fabriekshal. Dat figurentheater erg populair is, onder andere te danken aan Froe Froe, was opnieuw duidelijk. De tribune – goed voor 400 plaatsen - was dan ook tot het allerlaatste zitje uitverkocht. Nerf ziet het (relationele) leven als een boom, die ergens vertakt, maar waar al bij al dezelfde schors, dezelfde jaarringen, dezelfde wortels, en hetzelfde voedsel bindt. Een verhaal over relaties, over verstrengeld in elkaar geraken, als takken, uit elkaar groeien, en toch weer samenkomen. Met één ding voor altijd gekerfd in de stam: F hartje H. Over vergeten, verlies en dementie (steeds verder verdwalen in het bos en zelf boom worden) ook. Frans en Hélène, een koppel dat uiteindelijk 80 jaar bij elkaar zal zijn al beseft die laatste dat niet meer.

Nerf combineert een relatief eenvoudig verstaanbare tekst met muziek, en muziekinstrumenten zoals de luit die veel minder voor de hand liggen. Deze muziektheatervoorstelling met poppen, leunt dus erg sterk aan wat je in een operazaal te horen krijgt. Nummers worden in een klassiek jasje gestoken, tot het Nokiadeuntje toe, wat voor een glimlach zorgt. Elise Caluwaerts is de sopraan waar het gezelschap beroep op doet. Naast een Piazolla horen we ook Arno (“Les filles du bord de mer”) passeren en “La chanson des vieux amants” van Jacques Brel op het einde.

Nerf mag dan qua verhaal wel erg toegankelijk zijn en er vlot ingaan, voor de muziek verwacht het gezelschap wel een inspanning en voldoende open staan voor, van het publiek. Die mix werkt al kon de voorstelling ook kiezen voor meer afwisseling en in mindere mate het verhaal chronologisch vertellen. Eén van de actrices en manipulator van poppen had een halve voorstelling last van haar headset microfoon die storende kraakgeluidjes bezorgde. Dat er tevens een papier aan een schors hangt zodat Jurgen De Bruyn zijn noten kan lezen voor een lied op klarinet, stoort ook wat.

Het aantal platitudes, dat soms eigen is aan poppentheater (zie maar naar de Antwerpse Poesje) is – gelukkig – hier beperkt. De “lans van Frans”, een buitenproportionele houten  hand tussen de benen tonen, is een wat makkelijke verwijzing naar het mannelijke lid. Bij het Zomer van Antwerpen-publiek werkt dergelijke humor dat toch echt wel passé is, niet. Het kan verklaren waarom het publiek achteraf een gedeelde staande ovatie bracht.

Nerf is dus goed, maar net niet goed genoeg om zich lang in onze ziel te kerven. 

< Bert Hertogs >