Recensie Bruce Springsteen | TW Classic 2013

Het is nooit te laat voor een eerste keer. En dus stond Bruce Springsteen voor het eerst in zijn carrière in “Wherever the fuck we are” Werchter. The Boss relativeerde en degradeerde meteen de festivalwei (Live Nation gebruikt liever de term “park” of “terrein”, maar het blijft hoe je het ook bekijkt een wei) tot één van de vele. Niets meer en niets minder. Aanvankelijk wou de Amerikaan recent en minder gekend materiaal in de set steken, maar dat werkte voor geen meter. TW Classic: het blijft het festival waar het publiek hits geserveerd wil, en niets anders dan de hits.

Het eerste uur van het twee uur en drie kwartier durende optreden voelde aan als een lange soundcheck. Het geluid zat verre van goed. De E-street Band klonk erg schel en ver, zeer ver, alsof ze in Haacht aan het spelen waren. De “Spirit in the night” voelen, is dan op zijn minst gezegd een behoorlijk moeilijke klus. Springsteen maakt een kapitale fout, duikt meteen de frontstage in, houdt zich bezig met de vips en fans die snel genoeg waren om een blauw bandje voor die zone te bemachtigen. Dat er nog tienduizenden daarbuiten staan, lijkt ie niet te beseffen. En dus bereikt hij die lange tijd niet, veel te lang niet …

Enkele TW Classic-gangers kiezen dan ook voor de uitgang. Toegegeven, na een lange, slopende dag in de zon, begrijpen we dat. Dan nog eens bijna drie uur tegemoet gaan waarbij een van de grootste rockzangers van het moment zijn start (deels) mist, daar hebben we begrip voor. Maar het bleek wel een foute keuze, want Springsteen herpakte zich in de tweede helft van de set. (U leest het goed: ondergetekende is nog één van de weinige muziekjournalisten die op het terrein beweegt tijdens een festival en niet een gans concert  uitzit in de frontstage, aan de binnenkant van een barrier, wat al snel een vertekend concertverslag oplevert.)

Laat Springsteen dus gerust een keer terugkomen, aanvangen rond 20u met een voorprogramma (het was vooral de double bill Santana-Springsteen die TW Classic erg interessant maakte) en geen einduur: iedereen tevreden. Want wat hadden we geleerd ondertussen? Dat het te zonnig weer was voor bluesy feelings. Dat Balthazar (nog) geen klassieker in wording is. Dat de cameramannen het optreden van Blondie (in zwart en fluo geel gekleed) haarfijn samenvatten door in te zoomen op twee verwelkte rozen. Dat Santana wist dat vrouwen van seks houden omdat het hen compleet maakt. En iedereen dacht “Everybody’s eating” terwijl Keane een voor hun doen veel te ingehouden, nederig optreden neerzette, met een niet goed uitgebalanceerde set. Vocaal en muzikaal was het OK, maar Chaplin en co voelden zich duidelijk te veel de vreemde eend op een Classic-festival. Ze konden de babyboomers die onverschillig toekeken (als ze niet hoorden bij de massa die een break nam om te eten) bij het nekvel grijpen door een snelle en scherpe set af te leveren. Maar dat deden ze niet.

Slim bekeken van Luc Janssen om de vips een half uur vroeger uit hun tent te lokken, wellicht ook omdat ze door het dorstige weer al lang over het berekend gemiddeld aantal consumpties per persoon zaten om de zaak lucratief te houden. Konden die ook ineens nog eens voelen hoe het is om te wachten, net als al de rest. Springsteen zou al om half tien beginnen … Wat een kwakkel. Nog nooit hebben we dat eerder meegemaakt dat een artiest van het kaliber van Springsteen zo veel vroeger begon en maar een halfuurtje zou laten tussen hem en de voorganger op het podium.  Om vier voor tien beginnen, deed Bruce Springsteen uiteindelijk. Ja het is vroeger, maar nu ook weer niet om over naar huis te schrijven.

“U was weer klassiek” liet Janssen optekenen na het optreden. Inderdaad, er zijn nog zekerheden. Dat de toeschouwers voor het eerst uit hun dak gaan tijdens een cover godbetert. Maar wel een straffe cover: Jailhouse Rock van Elvis Presley. Een verzoeknummer dat op een groot bordje stond, bevestigd aan een grote knuffelbeer.  “Gaan we weer de stuffed animals-toer op vandaag?” zag je The Boss denken en zeggen. Een risico om op verzoeken in te gaan, is dat het fout kan gaan. Tijdens “Man’s Job” was dat overduidelijk en bleek de taakverdeling tussen Bruce Springsteen en zijn backing vocal onvoldoende gekend. Op een bepaald moment zongen ze door elkaar wat voor een kakafonie zorgde. Ongezien voor een man met zo’n naam.  Ook in het duet “Atlantic City” met Ben Harper klonk het dat beide onvoldoende op elkaar afgestemd waren. Wat een meerwaarde kon zijn op het einde van een festivaldag, werd het niet. Dieptepunt op vocaal vlak werd “Waitin‘ on a Sunny Day” waarbij Springsteen een meisje dat jonger dan 10 moest zijn, maar uiteindelijk wellicht 13 was a capella het nummer liet zingen. Voor zestigduizend toeschouwers ging de puber vocaal zwaar de mist in. Karen Damen, ook onder de vips, moet vast gezocht hebben naar haar buzzer van “Belgium’s got talent” denken we.

Jack Clemons, de neef van de overleden Clarence Clemons die Springsteens saxofonist en sidekick was, bracht een knappe  saxsolo tijdens “Hungry Heart” terwijl The Boss zich in het zweet werkte. Letterlijk dan, want de Amerikaan liep van de Front of house naar het podium. Een showtruc die werkt.

Met “The River” zijn we tien nummers ver in het optreden en aan hoogtepunt twee van de avond toegekomen. Bruce Springsteen zet een meer dan stemmige versie neer op mondharmonica. “Murder Incorporated” klinkt heerlijk strak. Andere hoogtepunten zijn “Shackled and Drawn” en “The Rising”.

Een muzikant weet dat de laatste minuten cruciaal zijn om een match te winnen. Wanneer het klokslag 12 is, gaat het fel witte licht aan op het festivalterrein. Drie kwartier brengt The Boss bissen en hitst de muziek van de hits het publiek op. Geen visuele effecten, integendeel, dat witte licht geeft zelfs een zakelijk tintje. Na “Born in the USA”, oho-anthem van de avond “Born to run” waarbij Bruce Springsteen zijn gitaar in de lucht steekt en “Dancing in the dark” waar hij twee vrouwen uitnodigt om te komen dansen op het podium, trekt ie verder een blik entertainmentskills open bij “Tenth Avenue Freeze-Out”. Dat nummer draagt ie steevast op aan Clarence Clemons. Ook nu opent het met videobeelden van zijn saxofonist en soulmate.  The Boss wringt een natte spons uit over zijn zwart hemd en haar, geeft zijn microstatief zogezegd een kopstoot en valt gespeeld neer.

Hoge toppen scoort ie verder –opvallend alweer met covers – zoals Twist and Shout van The Top Notes en Shout van The Isley Brothers. Voor die laatste twijfelde hij even welk verzoek hij zou inwilligen. Uiteindelijk koos ie voor de gitaar die bij deze song uit 1959 hoort. Solo, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar en mondharmonica neemt hij afscheid met een doorleefd “Thunder Road” dat alle finesses in zich heeft.  Springsteen dankt de fans en wenst hen “save travels”.

The Boss was goed, erg goed het laatste anderhalf uur van zijn concert in Werchter en ronduit groots in zijn toegiften. Maar waar ie naartoe wou in het eerste uur, is ons nog steeds niet helemaal duidelijk. Het groots musiceren staat te sterk in contrast met plat commerciële showtruuks waar hij wel erg ver in gaat in vergelijking met zijn zaaloptredens enkele jaren terug. Die truuks zorgen ook voor zware dipjes in de set en halen het niveau van The Boss volledig  onderuit. Dat we drie keer onze buzzer wilden bovenhalen tijdens dit optreden, zou niet mogen voor een man van dit kaliber. De remedie: terug naar de basis gaan?

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Spirit in the Night 
2. Badlands 
3. Death to My Hometown 
4. We Take Care of Our Own 
5. Jailhouse Rock (cover Elvis Presley - verzoeknummer)
6. Man‘s Job (verzoeknummer)
7. Atlantic City  (met Ben Harper)
8. Wrecking Ball 
9. Hungry Heart 
10. The River 
11. Youngstown 
12. Murder Incorporated 
13. Darlington County 
14. Bobby Jean 
15. Shackled and Drawn 
16. Waitin‘ on a Sunny Day 
17. The Rising 
18. Land of Hope and Dreams 

Bis:

1. Follow That Dream (cover Elvis Presley)
2. Born in the U.S.A. 
3. Born to Run 
4. Dancing in the Dark 
5. Tenth Avenue Freeze-Out 
6. Twist and Shout (cover The Top Notes)
7. Shout (cover The Isley Brothers)

Bis 2:

1. Thunder Road (solo akoestisch)