Recensie Axelle Red

Belgian French is back. Dat is dé tendens van 2013. Domineerde Axelle Red in het voorjaar nog de charts en scoorde ze met haar nieuwe plaat Rouge Ardent in Vlaanderen een nummer 1-positie en platina dan zorgde Stromae ook al in de taal van Voltaire voor het mooie weer dit najaar. Stromae is goed voor een dubbel platina album Racine carrée. Resultaat: beide artiesten staan opnieuw voor volle zalen: Red op 17 december in de AB, Stromae de dag nadien. Het geheim? Op dezelfde golflengte staan met het publiek. En dan mogen we Daan niet overslaan. Zijn Le Franc Belge haalde goud.

Twintig jaar staat Axelle Red in het vak en net zoals bij veel artiesten, heeft ze het experiment niet geschuwd in haar carrière. Dat is knap want daar is lef voor nodig. Bij haar vorige plaat Un Coeur comme le mien koos ze voor de stijlbreuk. Folk, americana, ja zelfs een vleugje country viel te ontwaren in de songs van de artieste die iedereen associeert met French Soul.  Ook het woord French liet ze nagenoeg vallen in de plaat die daarvoor verscheen, het door het Engels gedomineerde Sisters and Empathy waar ze haar sociaal engagement stevig onderstreepte. Tijd dus om haar fans opnieuw te behagen met toegankelijke soul in het Frans zoals debuut Sans plus attendre dat welgeteld 20 kaarsjes uitblaast dat deed.

Een blik op de setlist voor aanvang van de show zegt meteen alles. Red ging het publiek vakkundig inpakken. En dat deed ze met verve. Toen één iemand zich engageerde, recht veerde en begon te dansen op “Le monde tourne mal” toen de Limburgse “Let’s dance” zong, nam iedereen dat voorbeeld over om uiteindelijk pas na “Ma prière”, “De mieux en mieux” en eerste toegift “Venez vers moi” te gaan zitten voor een ingetogen “Parce que c’est toi”.    

Nieuwe nummers verweven door hits bracht ze. Dé ideale cocktail voor een optreden dat geen dipjes kende. Ook krakgeluiden in haar in ears zouden haar niet tegenhouden. Even zorgde het vooral voor puberale reacties bij een deel van het mid-life publiek toen een geluidstechnicus aan haar in ears-bakje dat aan haar derrière was bevestigd, kwam prutsen.

Shakespeare had Axelle Red in gedachten toen ze “La route sablée” schreef, over een man, een jeugdliefde, die na jaren de wereld de rug toekeert en ook zijn vrouw verlaat. Subtiel en meerstemmig legde Red en haar band het nummer neer.  De vijfenveertigjarige zangeres was erg goed bij stem en sprak moeiteloos haar kopstem aan in Sensualité. Toetsenist Dominique Vantomme plaagde het publiek trouwens bij de intro van dat nummer door op synths, bijna een danceversie van de catchy melodie die de song aankondigde herhalend te spelen. Het professioneel uitlokken van euforie bij het publiek, heet dat.

Heerlijk funky, het leek wel alsof Red haar eigen Nile Rodgers als gitarist bij had, klonken de riffs in “Temps pour nous”. Het was de voorbode van 3 arrangementen die je zo door een ringetje kon halen.  “Si tu savais”, waarbij ze toegaf zelf nog niet alles van het leven te weten, begon op piano, waarna de elektrische gitaar inviel. Red liet het publiek vaak deelnemen aan het concert, zoals bij een fenomenaal “Rester femme” waar ze de oh’s aan het publiek overliet en op dat klankbedje haar song verder zong en de band crescendo liet eindigen. Stevig applaus en gejoel kreeg ze daarvoor. De beatring nam ze ter hand voor Jure! Ook die song stipten we aan omwille van het swingende karakter. Naast ons begon een koppel te jiven. Op zo’n moment voelde je dat het publiek niet meer lang op zijn stoeltje zou blijven zitten, een simpele call to action van Axelle Red zou volstaan.  Maar eerst bracht ze enkel begeleid door akoestische gitaar “Ce matin”, waarna ze zelf op gitaar in dialoog ging met haar gitarist tijdens “Présidente”. Red hoopt vurig dat er ooit een presidente aan de macht komt in Afrika.

Over dat vuurrood gesproken. Dat was alomtegenwoordig in de Roma. In de pilaren met licht die her en der verspreid waren over het podium, in de haarkleur van de frontvrouw, in de kleur van de piano, maar vooral ook de songs die het vurige, passionele dan weer het fel geëngageerde uitademden.

Kortom: Axelle Red bracht een feilloos optreden, legde de lat erg hoog voor zichzelf en kreeg meer dan verdiend twee keer een staande ovatie met luid applaus. Ze stond er met de attitude om de ganse zaal te betrekken, wandelde van links naar rechts op het podium,en steeg boven zichzelf uit. Dit is om kort te zijn het strafste dat we haar weten doen hebben de laatste 5 jaar en half op een podium.

< Bert Hertogs >

Axelle Red staat op zaterdag 15 maart 2014 in de Merksemse Lotto Arena.
Info en tickets:
https://www.teleticketservice.com/tts/nl/kalender/muziek/axelle_red

Bis:

1. Amour profond (On the way) 
2. La claque 
3. A tâtons 
4. Sur la route sablée 
5. Elle danse seule 
6. C‘est une ville 
7. Quelque part ailleurs 
8. Sensualité 
9. Temps pour nous 
10. Si tu savais (Janelle) 
11. Rester femme 
12. Je te l‘avais dit 
13. Ce coeur en or 
14. Jure ! 
15. Ce matin (akoestisch)
16. Présidente (akoestisch)
17. Le Monde tourne mal 
18. Ma prière 
19. De mieux en mieux 

Bis:

1. Venez vers moi 
2. Parce que c‘est toi 
3. Rouge ardent