Recensie Nordmann

In de Muziekodroom kon het nieuwsgierige publiek het debuutalbum Alarm! van de experimentele muziekgroep Nordmann vanop de eerste rij meemaken. De vierkoppige band bewijst met zijn voorstelling jazz en rock op een aparte manier te combineren, die kan rekenen op heel wat goedkeurend gejoel. De ongewone combinatie van progressieve jazz en rock komt nu en dan twijfelachtig over, maar geef Nordmann de kans en ze sleuren je moeiteloos mee in hun unieke kijk op muziek.

Nordmann is een relatief jonge band, opgericht in 2012, die zonder twijfel venieuwend genoemd mag worden door hun aparte benadering en combinatie van jazz en rock. De band noemt zichzelf graag onconventioneel, een term die zeker van toepassing is. Met hun persoonlijk muziekgenre konden ze al verschillende prijzen in de wacht slepen zoals de eerste plaats bij de Muziekmozaiek-wedstrijd in 2012, de Storm! Contest in 2013 en ze eindigden zelfs derde op de internationale muziekcompetitie van Jazz Hoeilaart in 2013. Verder eindigde de band vorig jaar op de tweede plaats van Humo‘s Rock Rally.

De band heeft een vrij klassieke opbouw, maar dat volledig instrumentaal. De vocals zijn echter geen gemis, het opmerkelijke van de sound zit helemaal in de ongebruikelijke cohesie van de saxofoon met andere instrumenten. Nordmann hanteert vaak rustige en uitgebreide intro‘s, die af en toe laten twijfelen over het potentieel van de band. Toch verdwijnt deze twijfel als sneeuw voor de zon wanneer alle instrumenten samenkomen tot een verassend geheel. De bandleden houden lang hetzelfde ritme aan, maar van eentonigheid is er nooit sprake.

Af en toe kreeg een bepaald instrument duidelijk de bovenhand op een ander waardoor sommige elementen van de sound fel naar de achtergrond werden verplaatst. Zo waren enkele gitaarriffs nauwelijks verstaanbaar en de bass veel te hoog. Waarschijnlijk was dit het gevolg van een soundcheck die niet vlekkeloos verliep. Nordmann kon zich snel herpakken door met de geluidstechnicus te communiceren en goedlachs met het publiek om te gaan.

Verscheidene keren slaagt Nordmann erin verrassend uit de hoek te komen, vooral naarmate het optreden vordert. Jazz en rock blijft een bijzonder moeilijke en ongebruikelijke combinatie. De band weet het echter tot een verfrissende samenhang te houden. Het einde van de set zorgt duidelijk voor meer opwinding dan het begin. Duidelijk een slimme zet van de band, want daardoor liep het optreden niet met een sisser af.

< Jelle Geuns >