Recensie AC/DC

Van 1 maart 2009 was het geleden – toen nog in het Sportpaleis – dat AC/DC ons land aandeed. Meer dan zes jaar moesten de fans dus op de band wachten en een tijd zag het ernaar uit dat de Australische hardrockers ons land dit jaar simpelweg zouden laten liggen.  Uiteindelijk vonden de zestigers een weekje rust nemen tijdens hun tour iets wat enkel oude mannen doen en dus voegden ze 3 concerten toe begin juli, met eentje op het terrein van Graspop. Dat AC/DC niet zo maar het bijkomend Belgische verzoek kon negeren, mocht duidelijk zijn. Een optreden als kers op de taart na 20 jaar Graspop, het album Rock or Bust dat wekenlang bovenaan de albumcharts stond,…  waren maar enkele mooie redenen voor een passage aan ons land. Gevolg: het optreden was in minder dan 2 uur uitverkocht. 50 000 man was er bij.

Honger

AC/DC is sinds de jaren ’70 altijd trouw zichzelf gebleven én dus zeer herkenbaar visueel (die flikkerende duivelsoortjes als diadeem in de merchandising stand: Disney is niet ver weg)  maar ook qua sound. Dat is een onmiskenbare troef en wellicht een van de redenen – naast het feit dat de band in de hoogdagen van de business begon en Young en co er nu eenmaal niet jonger op worden – dat veel fans deze band hoog op hun lijstje van bands hebben geplaatst die ze (nog eens) aan het werk willen zien. Voeg daarbij dat de groep in tegenstelling tot heel wat andere acts niet om de twee/drie jaar naar ons land komt, en er ontstaat een zekere honger naar meer.

Wat het eten en drinken betreft moet gezegd dat de trip naar Dessel behoorlijk aan de prijzige kant was. 10 euro voor een broodje. 2,8 euro voor een 25 cl drankje. In Frankrijk (Main Square Festival Arras) heb je voor 10 euro een halve liter frisdrank én een broodje… En wat die metersbrede Pinkpopbanner als backdrop van een loempiakraam kwam doen links achteraan het terrein, behalve dan ons even desoriënteren, was ook maar de vraag.

Maandag

Maandagconcerten hebben zelden de ambitie om historisch te worden. En ook dat van AC/DC in Dessel werd het niet. Daarvoor was het podium gewoon veel te klein én lang niet in verhouding met het aantal toeschouwers dat er voor stond: 50 000. Zeker, die duivelsoren met belichting op het ronde dak, dat verder omgeven werd door verroeste metalen partijen, was een goede vondst.

Alleen: konden ze nu écht geen groter podium vinden? Het resultaat was dan ook dat de Australiërs maar een beperkte groep toeschouwers bereikten die vooraan stonden en zo twee uur lang meegezogen werden in de wereld van hun helden. De 40 000 anderen waren aangewezen om tv te kijken, en de zaak via de schermen te volgen. De sfeer op het terrein was dan ook opvallend gewoontjes. Tijdens grote hits, de classics, ontplofte die, maar voor de rest bleef het publiek al met al bijzonder tam.

Visueel spektakel bij start en einde

De landing op de maan werd nog eens dunnetjes over gedaan. Maar in de versie van AC/DC stoten twee astronauten op een krater met lava waar het logo van de band in staat. Niét de Amerikaanse vlag, wel de Australische wordt neergepoot op het maanlandschap. Via ontploffingen geraakt een komeet los die recht op zijn doel afgaat: de aarde. De band komt dan ook op met vuurwerk en geknal. “Good to see you Belgium” krijst AC/DC het uit terwijl ze openen met “Rock or bust”. Tijdens “Hells bells” zwaait een mega klok met logo van de band op en neer. “Whole lotta Rosie” brengt Angus Young dan weer op de B-stage. Wanneer de band “Let there be light” zingt in “Let there be rock” verlicht het ganse terrein in fel wit licht en zien we later confetti door de lucht gaan. Afsluiters “Highway to hell” met vuurwerk, vlammen en C02-jets en bij “For those about to rock (we salute you)” waarbij twee keer drie kanonnen aan de zijkanten een salvo aan vuurwerk afsteken wanneer de groep “fire!” roept, zijn visueel sterk. “You shook me all night long” moet het dan weer hebben van de cameramannen die inzoomen op het vrouwelijk schoon dat er in het publiek zit.

AC/DC zet vooral bij de start en het einde van het concert in om alles uit de kast te halen. Niet onlogisch dus dat daardoor halfweg het optreden de aandacht van het publiek wat verslapt.

Forever Young

De band bestaat voornamelijk uit zestigers, waarbij Young nog steeds de show steelt. Tijdens “Hell ain’t a bad place” en “Highway to hell” maakt ie duivelshoorns met zijn vingers. Bij “Thunderstruck” doet ie dan weer zijn gekende choreografie op één been, het ander meetrekkend over het podium huppelend terwijl hij gitaar speelt én de camera’s onder het podium dat voor een deel doorzichtig is hem in beeld brengen. Als een hyperkineet liggend op de rug cirkelt hij dan weer rond bij “Let there be rock”. Young baadt al bij de start van het optreden in het zweet. Tijdens “Dirty Deeds Done Dirt Cheap” gaat zijn baseball cap met “A” er op af. Maar dé truc die veruit het coolst van al is, is wanneer Young met zijn das – jawel - voor noise zorgt op zijn elektrische gitaar bij “Sin City”.

Crowdsurfing

Crowdsurfen mocht dan wel verboden zijn, Live Nation had het over “respect” met eieren of zoiets hebben tegenover andere fans, maar wanneer een goed voorprogramma “Vintage trouble” dat verbod in de wind slaat, volgen de fans van AC/DC uiteraard ook. De eerste crowdsurfers dienen zich dan ook aan bij “High voltage”.

Waarom AC/DC geen memorabel optreden gaf.

Omdat de band lang geen snelle, strakke set speelde. Integendeel, al bij de start namen ze telkens wat tijd tussen songs om een (korte) break te nemen. Die meer dan tien minuten durende egotrip van Young tijdens zijn solo op gitaar op het einde van “Let there be rock” was er voor velen ook te veel aan. Te veel, te lang. Eerlijk? Een gebalder optreden, een kwartier tot half uur minder, had van de passage van AC/DC een magistraal optreden kunnen maken. Nu zorgde AC/DC bij momenten (“Play ball”,…)  zelfs voor verveling.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Intro

1. Rock or Bust 
2. Shoot to Thrill 
3. Hell Ain‘t a Bad Place to Be 
4. Back in Black 
5. Play Ball 
6. Dirty Deeds Done Dirt Cheap 
7. Thunderstruck 
8. High Voltage 
9. Rock ‘n‘ Roll Train 
10. Hells Bells 
11. Baptism by Fire 
12. Sin City 
13. You Shook Me All Night Long 
14. Shot Down in Flames 
15. Have a Drink on Me 
16. T.N.T. 
17. Whole Lotta Rosie 
18. Let There Be Rock (gitaarsolo Angus Young)

Bis:

1. Highway to Hell 
2. For Those About to Rock (We Salute You)