Recensie Snarky Puppy

“Snarky” uit de bandnaam Snarky Puppy valt niet zo gemakkelijk te vertalen naar het Nederlands. Je kan het positief opvatten als “snedig” of  “gevat”, maar het kan net zo goed “sarcastisch” of “brutaal” betekenen. Het is een moeilijk te definiëren adjectief, en dus perfect gekozen voor de band die in de Ancienne Belgique stond.

Snarky Puppy is eerder een collectief dan een band. Bassist Michael League legde de grondslag aan de University of North Texas in 2004. Toen was het een blanke fusiongroep, maar Snarky Puppy kreeg zijn echte sound pas te pakken toen het verhuisde naar Dallas en het team versterkt werd met zwarte R&B- en gospelmuzikanten. Van Dallas trok de groep naar New York, en ze pikten steeds meer artiesten op onderweg. Vandaag circuleren er meer dan 40 muzikanten in Snarky Puppy, en werkten ze al samen met kleppers als Justin Timberlake, Snoop Dogg en Erykah Badu. Men verwijst naar de volledige groep als “the Fam” – kort voor familie. Tijdens deze tournee zijn ze met negen: drie blazers, twee percussionisten, twee toetsenisten, een gitarist en een bassist. Enkelen onder hen wisselen tijdens het optreden regelmatig van instrument.

“We like it here”, het laatste album van de groep, debuteerde op 1 in de iTunes Jazz Charts. In 2014 wonnen ze een Grammy voor beste R&B-performance, en onlangs tekenden ze bij het befaamde jazzlabel Impulse! Records. Zelf noemen ze zich een funkband. Snarky Puppy is dus een beetje van alle markten thuis, en dat bewijzen ze al tijdens het voorprogramma. De muzikanten van de groep vormen namelijk de begeleidingsband voor Lucy Woodward. De achtergrondzangeres van Rod Stewart krijgt het publiek al meteen mee, onder andere door een leuke cover van Nina Simones “Be my husband”.

Na het voorprogramma verlaten de heren van Snarky Puppy even het podium, om niet veel later terug te komen en er meteen een lap op te geven met “Whitecap”. Vanaf het eerste moment is duidelijk dat we met negen topmuzikanten te maken hebben: in de loop van het concert zal iedere puppy één of meerdere momenten in de spotlight krijgen, om met geweldige solo’s te tonen dat hij zijn instrument meer dan meester is. Gitarist Mark Lettieri is een uitblinker tijdens de intro van “Flood”, toetsenist Cory Henry demonstreert op meerdere momenten wat voor razendsnelle vingers hij heeft (Zoek op YouTube maar eens naar “Lingus” van Snarky Puppy voor een fenomenaal voorbeeld). Percussionist Nate Werth en drummer Robert Searight vechten het uit in een ongelooflijke battle, die uiteindelijk gewonnen wordt door Searight.

De virtuozen van Snarky Puppy amuseren zich kostelijk op het podium, en dat is eraan te zien. Bassist Michael League krijgt zijn eigen fanmomentje wanneer Reggie Washinton, de bassist van legendarische jazzgroep The RH Factor op het podium komt. Washington, die in Brussel woont, neemt de bas even over voor “Hardgroove”, een nummer van de eerste plaat van The RH Factor. League is onder de indruk: het woord “cool” valt een tiental keren op een minuutje tijd.

Jazzgewijs vallen de improvisaties tijdens de nummers, die sowieso al tussen de vijf en de tien minuten duren, soms wat lang uit. Maar elk lid van de groep is zodanig vaardig met zijn instrument dat het op geen enkel moment saai wordt. De enorm gevarieerde songs en adembenemende solo’s zorgen anderhalf uur lang voor alleen maar lachende gezichten, zowel op als voor het podium.

< Jonas van Boxel >

De setlist:

1. Whitecap
2. Skate U
3. Outlier
4. Mark Lettieri Guitar Solo
5. Flood
6. Hardgroove (met Reggie Washington van The RH Factor)
7. Shokufan
8. Quarter Master