Recensie Baaba Maal

Baaba Maal heeft een nieuwe plaat uit die “Television” heet. Die kwam hij voorstellen in het Zuiderpershuis in Antwerpen. Maal had het uiteraard over zijn land, Afrika. De Senegalees stelt vast dat de televisie in zijn land steeds meer tegenwoordig is. “La télévision et l’éducation,  c’est un cadeau pour la jeunesse” zo stelde hij. De strijd om de armoede is in zijn continent nog niet gestreden, zo gaf hij mee.

Met liefst 10 muzikanten stonden ze op het podium; 4 gitaristen waaronder Maal zelf, 4 percussionisten, waaronder 1 drum, 1 toetsenist en een man die het publiek mee opzweepte en vreugdekreetjes tussen de nummers door uitriep.

Nochtans begon Maal zijn set behoorlijk intimistisch, zittend op een stoel, aan de klassieke gitaar. Heel wat verschillende percussie-instrumenten kwamen aan bod. Tijdens Lekki hoorden we de Udu, een soort vaastrommel, met een bolle kant waarop met de vuisten geklopt wordt. De percussionist had een exemplaar met vel bij. Tijdens Djarabi kon dan weer de djembé een groot stuk voor zijn rekening nemen.

Maal ging even backstage, deed een extra oranjekleurig gewaad aan, de stoelen gingen aan de kant en het feest barstte los op het Antwerpse Zuid. De tama en de djembé gingen in een percussiestrijd met elkaar met als doel om ter strafste ritmes uit het instrument halen. Daardoor zweepte de groep het publiek extra op.

Tussendoor engageerde de artiest zich en gaf zijn visie over de klimaatsverandering en mensenrechten. Maal gaf ons mee dat hij door te touren heel wat mensen heeft ontmoet. Als je in Dakar bent, zie je hoe mooi Afrika is, wanneer je ’s avonds naar de sterren en de maan kan kijken, klonk het romantisch in zijn aankondiging voor “Dakar Moon”.

“We zijn definitief begonnen” zei de man in het Frans toen hij zag dat het publiek uit zijn dak ging. Tijdens “Mbaye” gingen de schoenen uit, danste en sprong hij terwijl zijn handen, de voeten aanraakten in de lucht. Ook het publiek liet zich niet kennen. Enkele vrouwen kwamen het podium op om te dansen. “African Woman” was een ode aan hen, en ook zij lieten zich volledig gaan op de opzwepende ritmes. Blije gezichten, en een band die iedereen liet een keer liet meeklappen in de handen op het ritme van de muziek,  1 keer, dan eens 3 keer, en soms 4 keer na elkaar. De groep dreef de intensiteit op en de set werd steeds extraverter. “Baaba Maal is een groot iemand, een icoon” werpt iemand op tijdens “Miracle”.

Opvallend ook, delen de bandleden hun ongeopende en overgebleven flesjes Spa-water uit aan de eerste rijen op het einde van hun set. “Water is iets kostbaars en dient men niet verloren te laten, wanneer men er nood aan heeft.” Leek de groep met dit gebaar te willen zeggen. Dat frisse water was welgekomen, want van al dat hevig dansen, snakt een mens er wel eens naar. Met een grote glimlach tot bijna over onze oren gingen we na een zeer sterk optreden van bijna 2 uur naar huis met de voldoening dat er weel heel wat calorieën verbrand waren. Daar kan zelfs de huidige zumbarage niet tegenop! Op dat vlak stellen optredens van pakweg Amerikaanse bands niet al te veel voor.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Prélude
2. Tindo Cuando
3. Lekki
4. Djarabi
5. International
6. Dakar Moon
7. Mbaye
8. Ngalou
9. African Woman
10. Sarala

 Bis:

1. Miracle