Recensie On Ice

Wat moet je met het prijzengeld van de Roel Verniers Prijs 2013 als je vorige productie een cheque van 2000 euro mocht ontvangen? Die vraag stelde Suzanne Grotenhuis zich de afgelopen jaren. Veel kan je er immers niet doen met zo’n klein bedrag: een nieuwe voorstelling maken kost immers meer dan dat, geeft ze fijntjes mee. Dus kocht ze een ijspiste, een vrij recente toevoeging aan haar leven. Eén in kunststof weliswaar, waar ze een spulletje op moet doen :‘glice’ met een verstuiver om de zaak wat gladder te maken. Zo kan je ‘altijd, overal waar je maar wil schaatsen’ en de ervaring is ‘85% net echt’.

Grotenhuis – uitgedost in smoking – in een wat geforceerde happy sfeer, inclusief leuk deuntje én kleurrijke spots, verwelkomt een tot de nok gevulde Zwarte Zaal. Rondom de piste zien we kartonnen verhuisdozen, rechts achteraan een frigo die half van haar is en links vooraan staat een tafel met twee bekers op en twee stoelen. De artieste nodigt ons alvast uit op een schaatspartij na de voorstelling. Ze verzekert ons dat ze de voorstelling die naar eigen zeggen de avond ervoor 8,5 uur geduurd had, zou inkorten en enkel het einde brengen zodat ‘u er meteen lekker inzit’. Dat toeschouwers geen voorkennis hoeven te hebben, toont ze aan met the Hobbit 3. Zelf heeft ze de twee voorgaande films niet gezien maar ze kon nog best volgen zei ze ironisch verwijzend naar een draak die in de film door een grote pijl en boog net op dat ene plekje geraakt werd waar geen schub was en daardoor overmeesterd werd.  

Bij het schaatsen na de voorstelling zijn er best wel wat ongelukken gebeurd de avond ervoor en dus heeft ze in naam van de schaatsveiligheid (een fraaie woordspeling met Staatsveiligheid is dat) enkele verhuisdozen aan de buitenzijden laten aanrukken. Maar dat is niet alles, want de 100 opblaasballen die ze liet overkomen, zijn het ideale middel voor mensen die niet kunnen remmen. Zij kunnen voortaan overal lekker doorheen schaatsen. Dat het ding rond je lijf weliswaar niet erg handig is om terug recht te krabbelen bij een valpartij, laat Grotenhuis zien wanneer ze heerlijk onbeholpen ligt te sukkelen om terug recht te komen. Het publiek kan er hartelijk om lachen. (Gespeelde) benarde situaties, het blijft werken bij comedy.

On Ice is een mengeling van comedy met behoorlijk wat maatschappijkritiek in. Zo worden de toegenomen veiligheidsvoorschriften op de korrel genomen, onze consumptiemaatschappij, de opwarming van de aarde (‘de Elfstedentocht is een jaarlijks terugkerend evenement dat voor het laatst plaatsvond in 1997’), het prijzengeld van theaterprijzen en de Marsexpeditie die op de planning staat. De kracht van de voorstelling is ontegensprekelijk dat die in het begin alle kanten uitgaat en het lijkt op een ongeordend hoopje losse ideeën (van de Voyager Golden Record over een Youtubefilmpje waarbij iemand op een glashelder bevroren meer wandelt waarbij je de bodem kan zien) en bedenkingen (over staande ovaties die in België zeer zeldzaam zijn). Maar gaandeweg blijken die allemaal verband met elkaar te hebben en kunnen we een deel van het geheel terug reconstrueren.

Aan showelementen ook geen gebrek overigens wanneer ze twee goocheltrucs demonstreert: het verdwijnen van een autosleutel en het tevoorschijn brengen van een sinaasappel in een papieren zak. Grotenhuis speelt dus in op magie en verbeelding, maar evengoed ook op gevoelens als diepe eenzaamheid en tristesse zoals dat ene nummer ‘Dark Was the Night, Cold Was the Ground’ van  Blind Willie Johnson dat de Voyager Golden Record haalde. Verder stelt ze in de liefdesbriefjes die ze vroeger schreef ‘Hou je van mij?’ waarbij ze drie opties gaf: ‘ja, neen, misschien’ dat ze toen al te veel ruimte gaf aan twijfel. Net als een hoop spulletjes uit je leven waarmee je niet goed weet wat ermee aan te vangen omdat er geen eenduidig antwoord is op de vraag ‘Word ik blij van jou?’ net zoals het Zwanenmeer geen vastgelegd einde heeft.

On Ice verrast en boort naast verschillende disciplines ook verschillende emoties aan. Een knappe voorstelling die weliswaar een behoorlijk lange aanlooptijd neemt.

< Bert Hertogs >