PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Will Tura in de AB

zaterdag 23 september 2017Ancienne Belgique Brussel

Will

7 staande ovaties. 32 songs. Twee uur en tien minuten live concert aan een stuk. Dat bracht Will Tura voor een vol AB Theater in Brussel. Terwijl sporters buiten zich opwarmden voor de Brussels Night Run, zette de grootste Nederlandstalige artiest van Vlaanderen, een fysieke prestatie neer om ‘u’ tegen te zeggen. De man bespeelde zijn publiek niet alleen voortreffend, hij bleek ook erg vitaal en zeer goed bij stem, wat altijd meegenomen is tijdens de opname van een live cd. Wat hem helemaal een vakman maakt, is dat ie naast het publiek en de kwaliteit van de opname ook zeer goed de aanwezige tv crews (vrtnws en vtmnws waren er) bespeelde, cameramannen toeliet op het podium, hen teken deed dat het ok was om het volgende nummer te filmen, enzovoort. En hij bleek niet alleen genereus naar het publiek om zo veel hits te brengen, hij was het ook voor de aanwezige pers die het ganse optreden in beeld mocht brengen. Zo kegelde hij op z’n eentje die belachelijke algemene regel ‘3 songs only, no flash’ voor concertfotografen naar de prullenmand. ‘Niet te doen jong, echt niet te doen!’ zei een vrouwelijke fan tegen het einde van het onwaarschijnlijk straffe optreden. 55 jaar na zijn eerste hit (‘Eenzaam zonder jou’ dateert van 1962) bleek ie nog steeds in bloedvorm. Al nam Arthur Blanckaert wel het zekere voor het onzekere en liet ie een autocue plaatsen. Logisch gezien het concert opgenomen werd.

Het is op zijn zachtst gezegd opvallend dat de zanger zelf het tempo van de show hoog houdt. De stevige versie, een rockarrangement van ‘Hoop doet leven’ mocht de band wat sneller inzetten, zo gaf ie teken. Het leek wel alsof de muzikanten Tura niet konden bijhouden. De man ging zeer breed van de crooner in ‘Alleen gaan’ (naar ‘My Way’ van Frank Sinatra) en ‘Goodbye Elvis’, de schlager van ‘Zij gelooft in mij’ (van André Hazes) en ‘Mijn winterroosje’ (inclusief ‘woehoe woehoe’ alsof het Luc Steeno’s ‘Hij speelde accordeon’ was, die tevens ook in de AB was trouwens, en gelalala), over een uitstap naar Griekenland met twee bouzouki’s in ‘Zonneschijn’ inclusief slimme versnelling waardoor het publiek sneller meeklapt, een verwijzing naar het Franse chanson in ‘Huisje in Montmartre’ begeleid door Steve Willaert op accordeon, Spaanse sferen in ‘Dona Carmela’, salsaritmes in ‘El Bandido’, country invloeden met de steel guitar in ‘Route 66’, een liefdesverklaring aan de jazz met ‘Ik hou van jazz’, opgedragen aan Toots Thielemans, tot zelfs klassieke muziek (ja, Steve Willaert, dat Boleroritme van Ravel op je toetsen tijdens ‘Vergeven kan, vergeten niet’ hebben we herkend) … Het minste wat je kan zeggen is dat Tura en zijn vaste arrangeur Steve Willaert voor en eclectische sound gingen in de AB.

Tura verwees trouwens ook naar ‘Tura Lura’, een project van Stijn Meuris, dat zijn roots in de AB heeft. De ondertussen 77-jarige artiest bracht ‘Arme Joe’ in een vet rockjasje. Liep alles gesmeerd tijdens het optreden? Neen, ‘I love rock ‘n roll’ zette Tura te vroeg in. Vakman als ie is, vroeg ie de band om te stoppen, excuseerde zich dat het zijn fout was, en hernam het nummer. Bij het arrangement van ‘El Bandido’ was ie dan weer vergeten dat er even een instrumentaal stukje voor The Heavy Horns (2 trompetten, 1 sax en 1 trombone) voorbehouden was. De drummer van zijn kant zette dan weer te snel ‘Verboden dromen’ in terwijl Will Tura eerst een bindtekst op het programma had staan. Foutjes die ongetwijfeld vakkundig weggeknipt kunnen worden in de montagestudio later.

Daar tegenover staan onwaarschijnlijk knappe muzikale momenten met ‘Ik hou van jazz’ dat stiekem wat muziekeducatie in zich had. Wanneer Will zong over een onverwachte syncope (een accentverlegging in de muziek nvdr.) was die ook effectief te horen, net als de baslijn die ie even bezong. Als entertainer scoorde hij dan weer met ‘Maria’ waarbij de kranige zeventiger bewees op het ritme van de conga’s dat zijn heupen ook niet liegen. ‘Aan mijn darling/Oh my darling’ zong Tura samen met zijn gitarist Blue Jerry. Hij in het Nederlands, zijn muzikant in het Engels. Tura deed het ook in het Engels overigens, samen met Natalia, volgens hem is ze absolute top en is hij fan (wat zou ie anders zeggen vermits beiden bij hetzelfde platenlabel zitten: Universal Music Belgium, tevens organisator van het optreden?). En hoewel Natalia – alweer – haar buikademhaling niet onder controle had (de schouders die op en neer gingen van de Kempense verrieden dat), bracht ze samen met Will een weergaloze versie van ‘It takes a lot of love’ waarbij de man de vrouw punten liet scoren op het einde door een zeer straffe vocale uithaal neer te zetten. Dát gaf de aanleiding voor een laaiend applaus en de allereerste, maar lang niet laatste, staande ovatie van de avond. De song dateert overigens uit 1983, Natalia was toen 3 jaar en in het origineel zingt Will Tura met Patricia Paay.

‘Mooi ‘t leven is mooi’ werkte nog steeds prima, begeleid door de beatring en die crescendo in het nummer klapte het publiek stevig mee. ‘Heimwee naar huis’ begeleid door twee akoestische gitaren, Tura hield het klein en groot, zacht en luid tijdens zijn concert wat voor een perfecte dynamiek zorgde en spanningsboog samen met de variatie aan genres die ie aansneed, was gewoon een pareltje. ‘Zonneschijn’ met de Griekse bouzouki’s stond wan weer garant voor een van dé ambiancenummers uit de set. Het arrangement van ‘Eenzaam zonder jou’ konden we dan weer minder smaken, het leek wel alsof de groep met lood in de schoenen stond te spelen, en het nummer klonk nog trager dan we gewend leken te zijn. Alsof de muzikanten deelnemers aan de Brussels Night Run waren die niet op de kasseien van de Steenstraat in Brussel wilden lopen, maar voor het voetpad kozen omdat dat iets meer effen ligt.

Een uiterst oprecht ‘Ik ben een zanger’ vatte de avond samen en de tekst ademt gewoon uit wie Will Tura is als artiest: ‘Ik ben verslaafd aan mijn muziek. Ik heb de show alles gegeven. Mijn hart en ziel voor mijn publiek.’ Ook in de AB was dat niet anders …

< Bert Hertogs >

De setlist:

  1. Vlaanderen m’n land – met The Heavy Horns (intro)
  2. De noorderwind
  3. I love rock ‘n roll
  4. Goodbye Elvis – met The Heavy Horns
  5. Ik hou van jazz (opgedragen aan Toots Thielemans) – met The Heavy Horns
  6. Zij gelooft in mij (cover André Hazes opgedragen aan Wills vrouw) – Will aan piano, steel guitar
  7. Vergeven kan, vergeten niet – met The Heavy Horns
  8. Route 66 – met steel guitar
  9. Alles – met The Heavy Horns
  10. Maria met The Heavy Horns
  11. It takes a lot of love (duet met Natalia)
  12. Als de muren konden praten – Will aan piano
  13. Mooi ‘t leven is mooi
  14. Aan m’n darling/ Oh my darling – met Blue Jerry in het Engels en steel guitar
  15. Verboden dromen
  16. Vergeet Barbara – met The Heavy Horns
  17. Arme Joe – met The Heavy Horns
  18. Hopeloos – met steel guitar
  19. Heimwee naar huis – met twee gitaren
  20. Huisje in Montmartre – met Steve Willaert aan accordeon
  21. Zonneschijn – met bouzouki’s
  22. Dona Carmela – met steel guitar
  23. Sixties medley (El Bandido – Draai dan 797204 – Mijn winterroosje) – met The Heavy Horns
  24. Ik mis je zo
  25. Het kan niet zijn – met The Heavy Horns
  26. Blauw
  27. Hoop doet leven
  28. Ik ben zo eenzaam zonder jou – met steel guitar en The Heavy Horns
  29. Alleen gaan – met The Heavy Horns (track)
  30. Ik ben een zanger – met The Heavy Horns solo (track)  


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter