Recensie The Farewell ★★

De laatste lijn net voor de aftiteling begint, zorgt voor dé verrassing van The Farewell van regisseur Lulu Wang. De prent zag zich niet genomineerd voor de Oscars. Sommigen vinden dat ie over het hoofd gezien werd. Wij niet want de film sleept zoals hoofdrolspeelster Awkwafina zich als Billi vooroverbuigend, de armen wat naar voor bengelend voortsleept, niet zelden met de ogen naar beneden gericht alsook de mondhoeken. Het kleinkind van Nai Nai (Shuzhen Zhao) heeft namelijk vernomen dat haar grootmoeder binnenkort zal sterven. Ze heeft longkanker maar haar familie besluit om er niets van te zeggen. Integendeel, dokters worden betrokken in het complot, uitslagen vervalst. De idee is dat wanneer iemand weet dat die niet lang meer te leven heeft, ook snel gaat.

Billi heeft het in de VS moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze kampt met een huurachterstand van enkele maanden. Of dat nog niet genoeg is, heeft ze net te horen gekregen dat haar aanvraag voor een studiebeurs afgewezen is. Van haar ma die vindt dat ze iets aan haar levensstijl moet doen, mag ze niet mee reizen naar China omdat ze haar gevoelens niet kan verbergen. Haar oma zou dus snel doorhebben dat er iets is, en net dat is niet de bedoeling dat ze zou weten hoe het echt gesteld is met haar gezondheid. Als ze dan toch via een lening het vliegtuig neemt en aankomt, reageert Mai Mai verrast maar ook erg gelukkig. En dat ronde kontje van haar kleinkind, is blijkbaar nog niets veranderd. Ze kan er dan ook niet afblijven.

Het excuus voor de ganse familie om opnieuw bijeen te komen is het huwelijk tussen haar kleinzoon Hao Hao (Chen Han) en Aiko (Aoi Mizuhara) die elkaar nog maar drie maanden kennen. Aiko zelf spreekt geen Chinees. Hoewel dat allemaal wel wat vragen oproept bij de grootmoeder en ze zich afvraagt wat die twee doen in de slaapkamer als ze er niet is omdat ze alle affectie tussen die twee niet meteen ziet tijdens de fotoshoot van de huwelijksfoto’s, gooit ze er behoorlijk wat geld tegenaan zodat het feest in orde zal zijn. In die mate dat ze zich druk maakt over het feit dat er krab zal geserveerd worden en geen kreeft, zoals ze besteld had. Wat blijkt? De kok kan geen kreeft klaarmaken, krab wel. En als Billi ooit zal trouwen, zal Mai Mai nog steviger in haar beurs tasten geeft ze aan haar favoriet kleinkind mee. Al wil ze haar niet onder druk zetten. Mocht ze single blijven, kan ze daarmee leven: ‘Onafhankelijk is ook goed.’

The Farewell bulkt van de eetscènes waarbij de familieleden rond de tafel zitten en je het vele eten soms als enige bewegend beeld ziet passeren op de ronde tafel bijvoorbeeld. De ganse film voelt dan ook als een saai familiefeest uitzitten aan met al dan niet overemotionele speeches tussendoor die op een koude muur van quasi apathie stoten bij de andere gasten. Verder is het tempo net als bij dergelijke feesten ontzettend traag en lijkt er niets maar dan ook werkelijk niets te gebeuren hoewel Mai Mai hoest, denkt dat het nog een overblijfsel is van een longontsteking, en naast een CT-scan ook röntgenfoto’s moet laten nemen …

Wat ons bleef kijken naar deze film hoewel we zo’n vijftal keer op onze klok keken? Dat moet ongetwijfeld de soundtrack zijn geweest met naast puike (maar soms ook iets te kwistig herhaalde) instrumentale nummers begeleid op violen, viola, cello, contrabas en piano, ‘Killing Me Softly with His Song’ onder andere Hyesang Park die ‘Caro mio ben’, Elayna Boynton die ‘Come Healing’ en Fredo Viola die ‘Senza Di Te (Without You)’ zingen.

< Bert Hertogs >