PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Points de rupture ★★★★

woensdag 30 september 2020Theatre National Brussel

Points

Een heerlijk maatschappijkritisch stuk met absurdistische kenmerken is Points de rupture van Françoise Bloch dat het kantoorleven humoristisch bekritiseert. Vooral Léa Romagny schittert in de naturel, in de lach, het spelplezier dat ze uitstraalt op het podium terwijl ze het theatervak ook gewoon uitkleedt op het einde door te stellen dat een decorwissel er eigenlijk helemaal niet toe doet, het blijft allemaal immers hetzelfde. Wanneer ze op een bed ligt en in zwart wit in beeld gebracht wordt in de live video, zien we alleen maar bevestigd dat ze het heeft, die sprekende ogen, die lach, die uitstraling: the camera loves her kortom.

In Points de rupture breken mensen met hun gewoonten. Openen zien we een verkoper doen van garages die een sceptische consument wist te overtuigen om de garage toch voor zijn woning te plaatsen omdat dat aan zijn jeugd deed denken. ‘We zijn soepel, flexibel’ klinkt het nadat ie zelf even de emotionele toer opgegaan was door zijn eigen jeugdherinneringen boven te halen. Daarna zien we verschillende titels verschijnen hoe het stuk waarnaar we kijken zou kunnen geheten hebben jaren geleden tot nu.

Wat daarna volgt is zo herkenbaar en hilarisch tegelijkertijd! Een man wordt pas last minute ingelicht over een project waarbij drie gebouwen herleid worden tot één groot. De man is compleet verbaasd dat ie zo laat geïnformeerd wordt voor zo’n belangrijke meeting waar er beslist wordt over iets dat zeer veel geld kost.

Een van de scènes die wel vaker terugkomt is het jobinterview. Léa wordt de pieren uit haar neus gehaald, moet vertellen wat haar lievelingskleur is, of ze een leiderstype of een volger is, of ze tijdens haar schoolgaande jeugd ook durfde ingaan tegen haar prof en wat ze ’s avonds zoals doet, iets professioneel of privé ondernemen (feestje bouwen, iets drinken …). Ze antwoordt droog: ‘joggen’. Stilte volgt. En dan gaat het kruisverhoor verder of er kinderen gepland staan, of ze even een poging kan ondernemen om de interviewer een balpen te verkopen (wat ze al eerder deed tijdens de sollicitatieprocedure), waarna ze in een betoog constant moet switchen tussen Frans en Engels.

Later zien we Jules Puibaraud in en apenpak dansen op de tonen van het Zwanenmeer, met zijn armen wat slaan als een zwaan, een sprong uitvoeren en vervolgens buiten adem zijn masker afdoen om dat te steken op de rook op scène. In een job interview stelt ie dat hij creatief is als positief punt en als zwakke punt impulsief is. Hij vraagt om van rol te kunnen wisselen want volgens hem kan je pas iemand begrijpen als je in zijn schoenen staat. Dus krijgt Aymeric Trionfo het apenmasker op en overtuigt zijn antwoord niet dat hij gemotiveerd is omwille van het teamwork. In eerste instantie komt het salaris geeft hij uiteindelijk schoorvoetend toe.

Points de rupture geeft mee dat Alfred Mosher Butts het wereldberoemde bordspel Scrabble uitvond toen hij werkloos was. Léa legt een zin over Europa eindigend op ‘ta propre Europe’ (je eigen Europa). Uiteindelijk vindt ze dat het allemaal té proper is waarna ze ‘pue’ (stinkt) met enkele lettertekens legt.

Een meeting waarbij gepraat wordt over success fees en charters van goed bestuur wordt constant onderbroken wanneer de deelnemers een voor een verwonderd afgeleid worden door de maan. Uiteindelijk is dat dan ook hét thema van deze voorstelling: aan de ene kant onze huidige manier van leven in vraag stellen en aan de andere kant een poging doen om terug verwonderd te geraken om de natuur en daar terug meer voeling voor te krijgen.

Heerlijk is de dialoog tussen Elena Doratiotto als Helène en Jules Puibaraud als Julien. Zij werkt al 8 jaar voor hem en krijgt de opdracht om een taart in zesendertig stukken te snijden tijdens een meeting. De vrouw geeft de man mee dat ze al 8 jaar voor het bedrijf werkt en het haar eigenlijk geen bal interesseert. Dreigend met het mes om de taart te snijden, beweegt ze er wat in de lucht mee waarna ze haar persoonlijke revolte start tegen Nathalie (Léa): ‘Hoeveel verdien jij?’ en haar uithoort over belastingparadijzen. De vrouw staat met haar mond vol tanden en voelt zich – hoe herkenbaar – niet gesteund door de twee mannen in dezelfde ruimte die achter haar staan. Ze staat er helemaal alleen voor.

Helemaal te gek wordt het wanneer Jules Puibaraud ontwaakt uit zijn hangmat en verbaasd is als bedrijfsleider dat ie een keer veel en lang geslapen heeft en zich dan afvraagt of hij dat deed als een kleine marmot of een ander dier. Of hij iets gemist heeft? De speech die hij zal brengen om de jaarresultaten te verklaren, wordt door een medewerkster voorgelezen terwijl hij ver van de anderen aan de kop van de tafel zit (wat de top down bedrijfscultuur blootlegt). Hij vindt het allemaal goed maar lijkt niet echt te luisteren. De man is zo van de wereld dat ie wat begint te mansplainen, boven de hoofden van zijn personeel begint te praten (met een papegaai in zijn team die accenten legt op sommige woorden die hij net gezegd heeft) en zijn minachting ten opzichte van het personeel niet onder stoelen of banken steekt.

Heerlijk absurd wordt het wanneer het viertal een poging doet om een aanslag te plegen op de laptop van Léa die in de meeste gevallen in deze Points de rupture de medewerkster mag spelen die de eer krijgt om het verslag van een vergadering uit te tikken. Zij is het ook die samen met de anderen de spot drijft over het feit dat alles op het toneel op wieltjes staat, handiger voor decorwissels zegt de ene, een vorm om ‘dynamisme’ op de werkvloer te tonen aan de andere kant, klinkt het dan weer lekker spottend door een ander.

Léa stelt dat het allemaal hetzelfde is, ongeacht hoe je het bureaumeubilair op het podium zet, en de omgeving uiteindelijk hetzelfde blijft. Finaal zetten ze al het meubilair in de garage en willen ze hun leven zo terugwinnen zodat ze opnieuw vrij en verwonderd kunnen zijn. Daarbij gooit Léa ook water over haar laptop: ‘Ik ga je laten verzuipen zoals jij me liet verzuipen in het werk’ klinkt het. Wanneer de vier voor een zwarte backdrop op een leeg podium liggen, klinkt het: ‘Hoor je dat? Dit is kwaliteit. Dit is luxe. En het is gratis!’

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter