Recensie Thunder Force ★★★

Thunder Force van Ben Falcone is gewoon een heerlijke guilty pleasure die eens goed lacht met zowat alle ingrediënten van het superhero filmgenre. Zelfs wanneer de dialogen – net zoals vaak het geval is bij dergelijke films – even een ontzettend zwak niveau halen, is de prent zich daar zelf van bewust en doorprikt men dat. In dit geval door de ravissante Taylor Mosby als Tracy even fijntjes het heldenduo Emily Stanton (Octavia Spencer) en Lydia Berman (Melissa McCarthy) er op te wijzen dat hun scène stilaan het soapniveau bereikt heeft. Geweldig.

Het eightiesgegeven zit ook in deze prent wanneer Lydia verliefd wordt op The Crab (Jason Bateman die een half mens/half krab mag neerzetten) en fantaseert tijdens een overval die hij pleegt dat ze met hem een ster op de dansvloer zou zijn tijdens de ballad ‘You belong to the city’ van Glenn Frey. En dat voor een vrouw die van onder andere Van Halen en Slayer houdt ...

Met Emily is ze beste vriendinnen sinds hun jeugd. Ze zaten samen in de klas. Emily is altijd al de slimste geweest maar durfde al eens gepest te worden door de jongens die haar ‘nerd’ noemden. De wat struise Lydia die soms in slaap viel tijdens de les, nam het dan voor haar op en kon die kerels wel te baas.

Zo veel jaren later zijn de twee elkaar uit het oog verloren tot er een schoolreünie wordt aangekondigd. Emily blijkt niet op te dagen dus trekt Lydia haar stoute schoenen aan en trekt ze naar het gloednieuwe kantoorgebouw van Stanton die nu haar eigen bedrijf heeft in de genetica-sector. Tracy is Emily’s dochter die haar ondertussen een handje helpt.

In maart 1983 trof een enorme stoot interstellaire kosmische straling de aarde en haar bevolking. Die straling zorgde voor een genetische transformatie bij sommige, eerder bijzondere mensen die daardoor superkrachten kregen. Het bleken allemaal mensen te zijn die een genetische aanleg hebben voor sociopathisch gedrag. Zij worden sindsdien Miscreants genoemd. In 1988 komen de ouders van Lydia om het leven in Chicago door een aanval van een van deze op een metrostel. Van dan af zal Emily een levensdoel hebben: de Miscreants stoppen die ondertussen om de zo veel tijd vernieling en angst onder de bevolking zaaien. Vooral Laser (Pom Klementieff) en de overvaller The Crab (Jason Bateman) zorgen voor overlast.

Angst die The King (Bobby Cannavale) goed uitkomt omdat hij kandidaat is voor de verkiezingen. Hij neemt het op tegen Rachel Gonzales (Melissa Ponzio) en maakt van veiligheid uiteraard een verkiezingspunt.

Wat blijkt? The King zet zelf de Miscreants in. Sterker nog: hij is er zelf een. Nieuwsgierig als Lydia is prutst ze aan wat hi-tech apparatuur in een labo van Stanton waardoor ze zichzelf een eerste dosis injecteert om een sterke superheld te worden. Die dosis was bestemd voor Emily die normaal gezien zowel sterk als onzichtbaar zou worden. Nu zit er niets anders op dan als duo door het ganse genetische programma gaan en de proeven zodat ze klaar zijn om de confrontatie met de Miscreants aan te gaan.

Wat Thunder Force zo leuk maakt is dat het weet te lachen met zichzelf én met het genre. Het is dus een ongedwongen leuke film om op een druilerig weekend te zien op Netflix. De zoektocht naar een goeie naam, een logo, hoe ze zouden omgaan met mensen die een selfie willen met hen (gratis of aan 100 dollar?), de nood om een lied op een spannend moment te integreren dat echter in dit geval totaal niet past bij het genre (of wat dacht u van ‘Smuggler’s Blues’ van Glenn Frey wanneer ze onderweg zijn naar een overval en met een taser als micro met het nummer meezingen of wachten op de tonen van ‘Kiss from a rose’ van Seal voor ze een bomaanslag kunnen verijdelen?), het nadeel dat hun pakken op den duur zo stinken, een erg onhandige snelle wagen waar je moeilijk in of uit geraakt, en een erotische scène waarin de scharen van The Crab eens goed gepeperd worden, zijn maar enkele voorbeelden.

Thunder Force lacht er allemaal eens hartelijk mee en de plot twists (in het kamp van de Thunder Force zit een mol, en in dat van de Miscreants zit dan weer iemand die sympathieën heeft voor Thunder Force) zijn uiteraard zeer voorspelbaar. Dat sommigen de humor kennelijk niet inzien van deze erg zelfrelativerende prent, dat vinden wij pas hi-la-risch.

< Bert Hertogs >