Recensie Into the beat ★★★★

Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst nog een Duitse film gezien heb. Lang geleden dus. Een voordeel van Netflix is dat je producties van over de ganse wereld kan zien, en dus niet enkele Britse, Amerikaanse of lokale series en films. Vermits Into the beat – Dein Herz tanzt al enkele dagen in de top 10 van de best bekeken films op Netflix in ons land is, werd ik extra getriggerd om de prent een kans te geven. Al snel zag ik bevestigd hoe cool het is om Duits te zien blenden met Engels. Net zoals ballet en hiphop een match made in heaven zijn.

In Into the beat – Dein Herz tanzt draait alles rond Katya Orlow (neergezet door een verrukkelijke Alexandra Pfeifer die qua looks wat wegheeft van Tessa in de Afterseries (Josephine Langford): hetzelfde ronde gezichtje, het staartje, die grote sprekende ogen). Niet dat Orlow zo ondeugend is als Tessa. Nee, op dat vlak blijft de film die Hannah Schweier en Stefan Westerwelle schreven, en die laatste ook regisseerde mooi binnen de lijntjes kleuren. Logisch ook, want de boog die het personage anders zou moeten maken zou dan nog weinig geloofwaardig zijn.

Katya maakt namelijk al een behoorlijke boog hoor. Op een avond heeft ze pech met haar fiets en zo komt ze in contact met enkele streetdance/hiphopjongeren die haar naar hun club brengen. Hun dj kan haar fiets wel repareren, klinkt het.

Katya’s vader Victor is een sterballerino maar heeft net een ongeval gehad op het podium. Hij is aan het revalideren maar zal het verdict te horen krijgen dat de breuk niet goed genezen is en hij dus nooit meer zal kunnen dansen. Katya’s moeder leeft niet meer. Alle ogen zijn dus op haar gericht temeer omdat Victor (Trystan Pütter) zijn dochter al gelanceerd heeft in de pers. Daardoor krijg Katya nare reacties van haar collega-ballerina’s die zich net als zij ook klaarstomen voor de auditie om toegelaten te worden bij de New York Ballet Academy. Ze vinden dat Katya voorgetrokken wordt. Wanneer het tienermeisje haar fiets komt oppikken in de club, krijgt ze een gratis hiphoples aangeboden. Al snel ziet Marlon (Yalany Marschner) in dat ze talent heeft en een eigen stijl. Samen met haar wil hij zich inschrijven voor een auditie om mee op tour te kunnen met de Sonic Tigers.

Katya zal haar tijd dus moeten verdelen tussen ballet en hiphop en al snel merken dat ze ballet verwaarloost. Zo valt ze even in slaap tijdens de les wat haar de reactie van een andere ballerina oplevert dat Katya meer nodig zal hebben dan een kus als Doornroosje om wakker te worden. Haar leerkracht merkt dat ze niet geconcentreerd is en moe is. Victors revalidatie zal Katya uiteindelijk gebruiken om te spijbelen bij de balletles. Ze heeft dus gaandeweg door dat hiphop haar ding is en haar een gloeiend gevoel bezorgt. Ze leert er ook dat gewoon exact nadoen wat er in een tutorial te zien is, not done is. Je moet daarmee aan de slag, dat invullen, interpreteren, en zo een eigen stijl kweken, een identiteit, een signatuur wat enigszins haaks staat op ballet dat zeer technisch is en meer de focus legt op dansen zoals een stuk hoort gedanst te worden volgens een vastgelegde choreografie. Katya zal dus net als elke tiener een transformer blijken, en dat is een metafoor. Into the beat – Dein Herz tanzt gaat dan ook over op zoek gaan naar wie je bent, wat je wil in het leven en opgroeien. Het themalied van de film is dan ook Nova Beccs ‘Just wanna be me’.

Die vrijheid van hiphop trekt Katya dus erg aan. En ze voelt ook iets voor Marlon. Hij wordt binnen de club Alien genoemd ondertussen, zij Stargirl. De twee blijken overigens wel wat meer gemeenschappelijk met elkaar te hebben. Marlon woont in een woongroep. Hij heeft zijn ouders nooit gekend. Hij is net als de dingen die hij op zijn rekje heeft verzameld, gevonden. Hoewel Katya geen mama meer heeft, is zij weliswaar niet gevonden. En heeft ze wel een familie. En volgens Victor is dat niet alleen hun gezin, maar ook het ballet.

De clash met haar pa lijkt onvermijdelijk. Zij wil haar droom najagen in de hiphop, hij had een totaal andere toekomst voor haar voor ogen. En Katya komt zo steeds meer in conflict te liggen met de zeer beschermende upper class-omgeving waaruit ze komt en de straat, de hiphopcultuur zoals dansen in een metrostel, die haar erg aantrekt.

Haar droom verwezenlijken, ziet ze niet meteen gebeuren en ze trekt zich dan ook terug in haar kamer. Ze heeft immers de handtekening van haar pa nodig. Wanneer ze dat vertelt aan Marlon en ze zowel de auditie voor het ballet als de Sonic Tigers lijkt te willen laten schieten, ontgoochelt en kwetst ze hem. Marlon voelt zich immers alweer in de steek gelaten. En thuis drijven Victor en Katya hun ruzie op de spits. Zij door te hiphoppen in haar kamer en de muziek luid te zetten, hij door de klassieke muziek waar hij naar luistert in de kamer naast haar nog wat harder te zetten. Reactie, tegenreactie dus.

Het jammere aan Into the beat – Dein Herz tanzt is dat de film iets te zwart wit is, en het hoofdpersonage doet kiezen terwijl Marlon – terecht - vindt dat Katya beide zou kunnen combineren. Dat is althans ook wat wij aan hedendaags ballet zo interessant vinden, dat het verschillende invloeden durft te brengen met klassiek ballet als basis. Die genuanceerdere kaart van de fusion, had Stefan Westerwelle ook kunnen trekken in deze film wat we nu een gemiste kans vinden. Los daarvan is Into the beat – Dein Herz tanzt een leuk romantisch muziekdrama waarin heerlijke dansmoves te zien zijn.

< Bert Hertogs >