Recensie Luca ★★★

Oorspronkelijk was het idee dat Luca, de jongste computergeanimeerde film van Pixar en Walt Disney Studios, ‘geproduceerd met slippers aan in de Golf van Californië’ in de bioscoop uitgebracht zou worden. Maar de coronapandemie stak stokken in de wielen en daardoor komt de prent, die ook het animatiedebuut betekent van regisseur Enrico Casarosa, al meteen en exclusief uit op Disney+. Lang geen slechte zet, want Luca bezorgt je een behoorlijk déjà vu-gevoel. Thema’s zoals ‘I wanna be where the people are’ uit The Little Mermaid, de interesse van onderwaterwezens in mensen (door van alles over hen te verzamelen zoals een speelkaart, een grammofoon, een glas, een moersleutel, een wekker of te moeten leren wandelen, fietsen, eten met een vork op het land …) resoneren ook in deze film namelijk. Hier gaat het om zeemonsters Luca en Alberto die aan land een menselijke gedaante krijgen. Ze dromen van de vrijheid (Luca omdat ie zijn job als geitvissenhoeder van een school wat saai vindt, Alberto omdat zijn vader hem in de steek heeft gelaten en hij iets met zijn leven wil beginnen) en willen samen het avontuur tegemoet gaan.

Luca is dus een typische film voor jongens die hun wilde dromen achternagaan, ongehoorzaam zijn en vooral blindelings het avontuur willen aangaan zonder de risico’s in te schatten. Luca (Jacob Tremblay) en Alberto (Jack Dylan Grazer) vijzen bijvoorbeeld iets in elkaar dat op een Vespa zou kunnen lijken, dalen aan een hoge snelheid de helling af om zo via een schans de lucht in te vliegen tussen de zeemeeuwen, denkend dat ze dan gaan kunnen vliegen. Maar op het land, en in de lucht gelden net als in het water dezelfde wetten: die van de zwaartekracht en ze storten dus te pletter. De twee schakelen hun innerlijke stem daarbij uit die hen zegt dat ze iets niet mogen of kunnen doen, een stem die ze Bruno noemen: Silenzio Bruno! Op die manier kunnen ze onbeperkt en zorgeloos (maar eigenlijk ook zonder moraal) hun gekke en eigenlijk best gevaarlijke jongensdromen achterna hollen.

Om hun droom te verwezenlijken, merken ze dat ze geld nodig hebben. Ze ontmoeten Giulia (Emma Berman) die al jaren meedoet met de Portorosso Cup maar die verloor van Ercole (Saverio Raimondo) die zich de kampioen van deze bijzondere triatlon (zwemmen, pasta eten en fietsen) mag noemen. Ercole is een echte bullebak die pronkt met zijn Vespa en de andere tieners pest. Samen met Giulia vormen Alberto en Luca de underdogs. De jongens hopen het prijzengeld in de wacht te slepen om zo hun Vespa te kunnen kopen.

Wanneer Luca van Giulia leert dat de sterren en de maan geen vissen zijn waaronder ze slapen, raakt hij steeds meer geïnteresseerd in het heelal maar vooral ook om dingen te leren. Hij wil net als Giulia naar school gaan terwijl Alberto liever van dag op dag leeft en met zijn handen aan de slag gaat. Giulia zal er dus onbewust voor zorgen dat de twee tienerjongens ruzie met elkaar krijgen. Jaloezie komt dan ook de kop op steken. Het wordt pas helemaal gevaarlijk wanneer Alberto op het punt staat om Luca te verraden dat ie een zeemonster is, waar de vissersgemeenschap van Portorosso zo graag op jaagt, ook omdat er een hoge beloning op staat…

Muzikaal refereert Luca onder andere naar ‘O mio babbino caro’, een aria uit de opera Gianni Schicchi van Puccini, ‘Largo al factotum’ van Rossini uit Il barbiere di Siviglia en krijgen we ook Edoardo Bennato’s ‘Il Gatto E La Volpe’ (de kat en de vos) uit 1977 te horen. En uiteraard kunnen ook de woordspelingen niet ontbreken in deze film. ‘There’s something fishy about you’ (er is iets niet pluis met jou), vinden we een van de leukere.

Toch weet Luca niet de ganse tijd onze aandacht te behouden, zit de spanningsboog niet altijd even lekker en voelt bijvoorbeeld Alberto’s verleden oprakelen als onnodig aan om het personage wat body te geven.  Ook in deze Pixarfilm schittert John Ratzenberger – die trouwens in élke film van het productiehuis te horen is – alweer in de rol van een wat donker personage, de tegen zichzelf pratende en filosoferende nonkel Ugo die in het diepe leeft van de oceaan en symbool staat voor het paternalisme en aan mansplaining doet.

Luca zou van zijn ouders normaal zijn straf bij hem moeten uitzitten, maar die vlucht dus naar de mensenwereld. Na de aftiteling zijn de laatste lijntjes voor Ratzenberger zodat de kijker te weten komt hoe die straf van Luca eruit zou kunnen hebben gezien. Ugo doet zich tijdens zijn monoloog te goed aan een stuk walviskarkas: ‘Some people think I’m mad to live in the deep. I think that they are the ones who are mad. Not me the one who is mad. It’s them. It’s a nice life. A simple life. It’s away, far from the hustle and bustle. All the stuff you don’t want.  Mmm. Whale carcass. Anyway, you’re gonna have fun. You’ll get to hear me talk. I can talk without stopping, sometimes for maybe 12 hours. And you get to listen, so you’re lucky. Well done.’ (waarop een luisterende vis zich subtiel uit de – euh – voeten probeert te maken).

< Bert Hertogs >

Luca is nu beschikbaar op DVD en Blu-ray