Recensie Bon Jovi ★1/2

‘Bon Jovi is de titel headliner niet langer waard. Jon Bon Jovi haalt zijn noten niet, en zelfs als ie ze schreeuwt komt ie er niet. Verder zit er aarzeling, een golving in zijn stem op momenten dat die er niet mag zijn. En zijn stem blendt verder niet met die van zijn bandleden.’ Dat was ons verdict na zijn passage op TW Classic 2019. Of we het toen aan het rechte eind hadden, gingen we voor alle zekerheid eens checken – elk zichzelf respecterend journalist doet immers aan check en dubbelcheck - in Kinepolis waar Bon Jovi from Encore Nights te zien was. Wereldwijd werd deze exclusieve concertfilm in de bioscoop uitgezonden, ook bij de drive in cinema’s. Dat treft want Bon Jovi bracht net zoals in Werchter rock met de handrem op. Nergens voelde je de punch of de motor écht aanslaan. De reacties van het publiek logen er dan ook niet om. Alweer ging het, net als in Werchter ontgoocheld naar huis.

Het verschil met Werchter was dat deze uitzending niet echt live was, er was duidelijk (geluids- en beeld)montage aan vooraf gegaan aan datgene wat we uiteindelijk te zien en horen kregen. Bon Jovi stelde voornamelijk zijn jongste plaat, 2020, zijn vijftiende studioalbum voor aan de toeschouwers. Dat bleek al gauw toen ie opener ‘Love is a beautiful drug’ liet overgaan in ‘Do What You Can’. In het creatieproces van dat laatste nummer ging ie in interactie met zijn fans die suggesties konden aanbrengen voor de strofes. De song verwijst naar de huidige coronapandemie met in de lyrics teksten als ‘Although I‘ll keep my social distance. What this world needs is a hug. Until we find the vaccination. There‘s no substitute for love.’

Net als in Werchter werkte de samenzang met zijn muzikanten in ‘You give love a bad name’ voor geen meter en vooral tijdens de meer uptempo nummers (zoals ‘It’s my life’, ‘Bad medicine’, ‘Have a nice day’ en ‘Livin’ on a prayer’) voel je dat Jon Bon Jovi bijna constant de vaart uit het nummer probeert te halen waardoor ze je een lijzig gevoel bezorgen alsof je in een bejaardentehuis naar een concert aan het kijken bent van een band die een eeuwigheid geleden er best de stekker al had moeten uittrekken. De hoge noten haalde hij dan wel niet in Werchter, nu lukte het wel, al was het zéér nipt. Lees: hij heeft niks marge. Als ie een dag – net zoals tijdens TW Classic 2019 – minder goed bij stem is (al dan niet omdat het touren weegt) kan hij het vergeten. En zelfs nu speelde hij trouwens meermaals vocaal op veilig door naar beneden te gaan met zijn stem hoewel de singleversie het tegenovergestelde doet verwachten.

De Amerikaan focust te veel op articulatie en mondbewegingen waardoor hij aan ritme inboet. Daarnaast klinkt zijn stem op zijn negenenvijftigste redelijk zacht en frêle. Hij mist er dus power in. En je kan bezwaarlijk stellen dat ie de looks van een rocker heeft. Hij ziet er eerder uit als een jonge lieve opa tussen zijn muzikanten die er veel ruiger uit zien dan hij en soms richting metal lijken te willen gaan in hun begeleiding waardoor ze meermaals hun frontman dreigen te overstemmen. Leuk is dat de camera naar het einde toe het Batmanpopje ontdekt heeft van één van zijn gitaristen dat ie tussen twee frets onder zijn snaren gestoken heeft.  

Andere songs die onder andere nog uit het recentste album passeren, zijn ‘Limitless’ waarmee die plaat opent, ‘Let it rain’ met fraaie visuals van regen die geprojecteerd worden op de bakstenen muur achteraan het podium, en ‘Story of love’ dat ie geschreven heeft voor zijn familie tijdens de lockdown. Een dankbare en sympathieke pee zien we hem wezen wanneer hij zijn gitaristen een applausje geeft tijdens een fraai instrumentaal stuk. Voor alle duidelijkheid: er was geen publiek live in de zaal waar Bon Jovi optrad. Het applaus van het publiek werd er dus bij gemonteerd wat soms, eigen aan concertstreams tijdens de coronapandemie en lockdowns behoorlijk fake aanvoelde.

In een nummer als ‘Roller Coaster’, uit het vijf jaar oude ‘This House Is Not For Sale’ waarvan het titelnummer later ook gebracht werd, voel je dat de drums meer willen dan ze mogen. Het maakt een ritje in een rollercoaster veel opwindender dan deze live versie hoewel de visuals opnieuw de moeite waren met een reuzenrad en een helling die naar de titel van het nummer verwees.

Tijdens ‘Lost Highway’ uit 2007 zien we dan weer een open road. Als toegift brengt de band, mooi getimed na exact 1,5 uur, ‘Dead or alive’. De beste song die we hoorden tijdens Bon Jovi from Encore Nights? Dat moet ‘Keep the faith’ uit het vijfde en gelijknamige studioalbum uit 1992 zijn geweest. Muzikaal zat dit zeer goed met een knappe opbouw waarin we onder andere de conga’s, gitaren en synths het muzikale laken naar zich hoorden toetrekken.

Conclusie: eerder deze week klonk het uit de mond van enkele toeschouwers die het hart op de tong hadden tijdens de commercial voor dit concert: ‘Amai die zijn oud geworden.’ En of.

< Bert Hertogs >