Recensie Kleine Bezetting ★★★★1/2

Wat een geweldige sterke tekst blijft Kleine Bezetting van Jolente De Keersmaeker en Willy Thomas meer dan een kwarteeuw nadat die via heen en weer faxen ontstond. Het schrijfproces deden de twee dus los van elkaar wat de tekst ook zo sterk maakt. Die handelt over hoe twee individuen toch één kunnen zijn. Allebei worstelen ze met de relatie waar ze in verkeren. Achter ons wist een vrouw na een uurtje de uitmuntende acteerprestatie van Dagmar Dierick en Jonathan Michiels – terecht – ontzettend te appreciëren. Maar het stuk zelf vond ze te veel geruzie. Wie verder kijkt dan dat, ziet zoals wij in Kleine Bezetting gewoon een ode aan de liefde in al zijn facetten. Ja, die twee personages zijn verliefd, ze trekken constant elkaar aan en stoten elkaar af. Ze kopiëren zelfs elkaar gedrag. Zo stelt eerst de ene dat die weggaat, daarna de ander. Of haalt de ene cynisch ‘Love me tender’ van Elvis boven, wat de ander vervolgens op zijn beurt ook doet. Wie dus verder kijkt dan het cynisme (‘graag zien is toch een cynische grap hé’) in Kleine bezetting, de verwijten, de opgekropte frustratie van alledag die naar boven komt … ziet hoe twee ogenschijnlijk tegengestelde mensen eigenlijk meer met elkaar gemeen hebben dan ze misschien wel denken.

Wie dus net zoals wij houdt van heerlijke moodswings waarbij de acteurs all the way kunnen gaan en een rijk scala aan emoties mogen tonen van ronduit destructief (ook letterlijk, zo mag Michiels een theaterspot aan diggelen slaan!), over gevoelig, romantisch, passioneel, sexy, begeerlijk, verdrietig, emotioneel, cynisch, ironisch, erg zakelijk rationeel, woedend, enz. komt met zo’n tekst die eten en drinken is voor elk acteur, volledig aan zijn trekken.

Eerder waren de Dagmar en Jonathan, twee LUCA Drama-studenten al te zien bij Comp. Marius met hun masterproef: Komedie der verleiding. Maar wat waren we blij om nu ook hun bachelorproef te kunnen zien waarbij ze met deze tekst ook in de voetsporen treden van niet van de minsten: Natali Broods die in 2002 net afgestudeerd was aan Studio Herman Teirlinck en Bruno Vanden Broecke speelden het stuk 19 jaar geleden. Tussen Dagmar (die ronduit prachtig switcht tussen sterk en zelfbewust en gevoelig en  kwetsbaar) en Jonathan knettert het heerlijk, wat absoluut nodig is om deze tekst alle eer aan te doen.

Waar we zo ontzettend van houden of het nu om film gaat of bij een podiumvoorstelling is wanneer die je meteen in de plot zuigt. Dat is het geval ook bij Kleine Bezetting. Hij verwijt haar: ‘gij bedriegt mij.’ Zij antwoordt: ‘Gij bedreigt me.’ Het zijn de eerste zinnen van het werk. Jonathan is daarvoor al begonnen met de planken van het podium te doen zodat het speelvlak vrijgemaakt kan worden. Ook de belichting zal ie wanneer Dagmar die (zoals het script het wil) te laat aankomt, net als zij in elkaar vijzen. De voorstelling krijgt zo ook een metalaag, theater in het theater, of vanuit een ander perspectief gezien krijgt de tekst net een realistischer kantje: zijn het spelers die spelen of spelers die zijn?

Dat Jonathan voor de voorstelling aanvangt de gloeilampen indraait onder de container van comp. Marius geeft zijn tekst later nog extra kracht wanneer hij haar zegt: ‘Gij zijt een gloeilamp. Ge moogt er niet te veel mee schudden of ze is kapot.’ Zij ziet zichzelf eerder als een beek die haar weg wel zal vinden. Hij wil trouwen, zij vindt dat je zoiets niet mag forceren. En wanneer ze dan ineens uit het niets ‘ja’ zegt tegen een huis, tuintje, drie kinderen en bloemetjesbehang, reageert hij dan weer niet zoals zij zich dat voorgesteld had: dat ie haar zou optillen, dragen en kussen. Met de tijd wordt ze zelfs nostalgisch naar hun passionele jonge jaren samen en mist ze die ruzies. Zo stelt zij dat ze de indruk heeft dat hij rapper akkoord met haar is dan vroeger en er zich van af maakt door er snel akkoord mee te zijn.

Hoewel de vraag een aantal keer terugkomt of de twee elkaar wel verstaan en of ze elkaar graag zien of graag gezien hebben, zijn wij van mening van wel. Ze gebruiken dezelfde taal, dezelfde wapens, gooien ze in de strijd die er eigenlijk geen is want voorbij het cynisme (‘Gij zijt de schoonste rotte appel die ik ooit ben tegengekomen’) zien die twee elkaar graag. Ze stellen immers allebei omwisselend de relatie in vraag, en kruipen zowel in de rol van de verdediger als aanvaller van hun relatie. Als dat geen evenwichtige liefde is, hoe onevenwichtig de gevoelswereld van beide personages ook mag lijken, dan weten we het niet meer …  

< Bert Hertogs >