Recensie Alicia Keys - The Freedom Tour

Nadat we haar voor de vierde keer op zes jaar tijd aan het werk zagen, weten we ondertussen dat Alicia Keys ons nog weinig weet te verrassen. De opbouw van haar show is steevast dezelfde met in het midden een solo aan de vleugelpiano op een rond podiumelement dat ronddraait. Nog minder verrassend is het dat ze op die momenten niet live piano speelt, dat doet namelijk een van de twee toetsenisten aan de zijkanten van het podium. Hoe ziet een recensent dat? Wel op het einde van “Like You’ll Never See Me Again” stak Keys haar rechterhand de lucht in terwijl we de piano nog hoorden doorspelen. Ook toen ze tijdens “Go ahead” een keyboard in de vorm van een grote zilveren sleutel – key hebt u hem? - omgord had, speelde ze zelf geen noot. Keys viel al snel door de mand toen de cameramannen inzoomden op haar handen. Een gefaket instrumentale dialoog met haar elektrische gitarist was het dus.

Ter plaatse blijven trappelen, is achteruitgaan, ook zo in de showbusiness. En net dat lijkt Keys live vooral te doen. Opgesloten in een zilveren kooi die ze wellicht leende van Shakira of Britney zingt ze opener “Love is blind” in een zilveren, fonkelend vestje. “I’m a truth seeker. They always said I wouldn’t make it. I’m the element of freedom.” zegt Keys vastberaden terwijl we zwart-wit visuals van prikkeldraad zien en historische beelden van Kennedy en demonstraties van zwarten die opkwamen voor hun rechten in de VS.

Een gans optreden lang preekt de R&B- en soulzangeres dat “onze volharding, onze strijd de vrede is”. “Onrechtvaardigheid moet omgezet worden in rechtvaardigheid. Minder angst moet er in de wereld zijn”. 4 Vrijheidsstrijders toont ze tijdens “Wait Til You See My Smile”: Lady Diana, Kennedy, Ghandi en Bob Marley in elk hun Warholiaans portret. “Change” en “Hope” zijn woorden die verschijnen op de grote ledschermen. Is het Witte Huis hoofdsponser van Keys tour of zo vragen we ons af? We kijken even na of we wel degelijk in de juiste zaal zitten op de juiste dag. Want op de omhalingen en “genezingen” na van predikers die het Sportpaleis al in het recente verleden aandeden, moest Keys niet onderdoen. “Pray For Forgiveness” maakte dat plaatje al helemaal compleet.

Tijdens haar enige bis “Empire State Of Mind (Part II) Broken Down” stak ze de liefde voor de VS, voor NY specifiek, voor het vrijheidsbeeld, niet weg. “I’m change, joy, glory, hope, empire, faith, peace, grace” zagen we verschijnen op de skyline van NY en het vrijheidsbeeld. Staat Amerika echt voor vrede? Gelooft de 29-jarige zangeres dat werkelijk?

De twintiger steekt aanvankelijk heel wat elektro en bleeps in haar nieuwe en oudere songs waarbij ze haar nummers een update wou geven. Helaas werken die bleeps en elektro eerder averechts bij R&B en soul. Fallin’, haar grootste hit, reed ze daarmee vakkundig de vernieling in. De bombast aan pathos - Keys ging op de knieën tijdens deze song - kon het niet meer redden. Alicia Keys klonk heser dan ooit. Bij het begin van “Diary” sloeg haar stem in de lage noten over. Bij “If I ain’t got you” en “Empire State Of Mind (Part II) Broken Down “ kwamen dan weer haar hoge noten er niet vlotjes door en moest ze die er letterlijk uit persen. Toen ze solo aan de piano “Pray For Forgiveness” zong, merkten we dat haar buikademhaling ver te zoeken was. Keys ademde in terwijl haar schouders naar boven gingen. Allemaal tekenen dat de zangtechniek die ze hanteert niet al te best is en mogelijks haar heesheid verklaren.

Pas naar het einde toe van haar optreden kwam er ambiance in het Sportpaleis, voornamelijk omdat Keys dan haar songs in hun gekend jasje hield en ze zonder veel toeters of bellen bracht. “Superwoman” bleef trouw aan de originele versie. En de o’s uit “No one” werden luidkeels meegezongen voornamelijk omdat de cameramannen het publiek filmden terwijl Keys zich opmaakte voor haar laatste kledingwissel.

Conclusie: dit was een matig en zeer routineus optreden dat in het teken stond van haar album “The element of freedom” dat vooral heel wat matige nummers kent. Keys kan beter: ze moet terug haar bezieling vinden en vooral trouw aan zichzelf blijven.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Caged Bird (Intro)
2. Love Is Blind
3. You Don’t Know My Name
4. Fallin’
5. Another Way To Die
6. Karma
7. Like The Sea
8. I Need You
9. Pray For Forgiveness
10. Diary
11. Like You’ll Never See Me Again
12. Wait Til You See My Smile
13. Go Ahead
14. Put It In A Love Song
15. Un-Thinkable (I’m Ready)
16. Feeling Good (by backing vocal Whitney)
17. Try Sleeping With A Broken Heart
18. Superwoman
19. If I Ain’t Got You
20. Doesn’t Mean Anything
21. No One

Bis:

1. Empire State Of Mind (Part II) Broken Down