Recensie We go places ★★1/2

Met we go places zet Carli Gellings haar allereerste jongerenproductie neer en die kreeg al meteen een podium aangeboden op het Love at first sight festival voor jonge makers in hetpaleis.

Het creatieproces van We go places verliep in volle coronaperiode. In de zomer van 2020 startten de eerste repetities. De jongeren smeten zich blijkbaar volledig omdat ze drie maand thuis hadden gezeten tussen maart en eind juni door de eerste lockdown. Maar daarna kwam de angst toch in de groep wanneer er verhalen opdoken van besmettingen op school. Dan voelde de choreografe dat ook aan de groep van 11 dansers en kon ze niet alle opdrachten met hen doen die ze gepland had.

Leiden, volgen of een buitenstaander zijn van een groep, of switchen tussen groepen, zien we vooral in het eerste deel van de voorstelling door de jongeren uitgebeeld. In die zin dat het allemaal ons wat te speels overkomt alsof we naar een turnles aan het kijken zijn waar een groep tegenwijzerzin in een cirkel loopt en de andere wijzerzin. Ook andere zaken, zoals lopen, je vinger tegen de grond plaatsen en errond draaien, trek- en duwspelletjes of die vertrouwen vergen (voorovervallen of achterover en opgevangen worden door een ander die op zijn rug ligt en de voeten als stootkussen gebruikt, of niet veel later de rug van een ander) refereren ons te veel naar de speelplaats en de turnles en voelen nogal gewoontjes aan. Net als het met een overdreven zelfzekere blik de zaal in staren als een fotomodel, daarna met zijn allen achteraan het podium op een rij gaan staan om vervolgens terug dezelfde positie in te nemen.

Het is dan ook pas in het tweede deel van de voorstelling, nadat een jongen een solobeweging uitvoert waar de groep druppelsgewijs op varieert dat We go places eindelijk haar potentieel toont.  Dan zien we de groep namelijk samen synchroon dansen. De uitvoering is ook verzorgder dan in het eerste deel waar we al vroeg zien dat sommige danseressen hun draaibewegingen niet mooi tot in de puntjes uitvoeren. Ook in dat eerste deel zagen we een jongen te duidelijk naar voor lopen, centraal op het podium om met de punt van zijn sportschoen te eindigen aan een markeerpunt. Op zich is er niets op tegen dat er visuele ijkpunten aangebracht zijn op het podium, maar ze mogen in een choreo niet benadrukt worden dat ze er zijn. Want anders kijk je door de productie heen.

Vooral in het begin van We go places valt het niveauverschil tussen de verschillende jongeren te hard op. Gaandeweg durft de choreografe enkele van haar danseressen (ook letterlijk) meer naar voren te brengen zodat deze individuen het groepsniveau kunnen overstijgen en de voorstelling optillen. Wij onthouden het meisje met de krullen en de rode broek. Wat een fenomenale prestatie zette zij neer.

< Bert Hertogs >