Recensie Red Sandra ★

Red Sandra, de jongste film van het regisseursduo Jan Verheyen en Lien Willaert naar een scenario van die laatste dat gebaseerd is op waargebeurde feiten ging in Kinepolis Antwerpen in première. De film sleept, verzuipt meermaals in pathetiek en te groots acteren door de hoofdcast, dat de enige die Red Sandra nog iet of wat kan redden Rosalie Charles is die op indrukwekkende en vooral zeer geloofwaardige manier het meisje Sandra Massart neerzet die 4 jaar geleden overleed aan de stofwisselingsziekte MLD.

Genodigde zijn op een filmpremière is doorgaans iets waar we feestelijk voor bedanken. Maar gezien het overaanbod in de cultuursector paste net die ene avond ons beter in onze planning dan de persvisie of wachten tot de prent uit is gekomen in de zalen. Een eer vonden we het dan ook om in zaal 10 van Kinepolis Antwerpen plaats te mogen nemen waar lezers van HLN (dat zijn wij, jawel), Dag Allemaal en Story samen zaten. Vreemd wel dat moederhuis DPG Media twee maten en twee gewichten hanteert bij dergelijke evenementen. Zo zagen we aan de zaal van Q Music drank en popcorn staan die gratis klaar stond voor de genodigden, en was er voor onze zaal helemaal niks voorzien. Van het allerbelangrijkste merk van het huis dat aan het Mediaplein in Antwerpen gevestigd is, HLN namelijk zou je anders en vooral beter verwachten.

Vreemde sfeer ook wanneer het regisseursduo en de hoofdcast de intro voor Red Sandra komt doen in onze zaal. Het moet zijn dat de meesten al een glaasje (te veel) op hadden, want echt vlotten deed dat ingestudeerd gesprekje niet. Verheyen stond zoals we van hem gewoon zijn de sloef, de pipo wat uit te hangen, terwijl zijn vrouw probeerde uit te leggen hoe de rolverdeling tussen hen was achter de camera. Wat ze zei was kennelijk niet helemaal naar de zin van Verheyen die eraan toevoegde dat ze het daar later nog over zouden hebben in de wagen.

Kijk, als toeschouwer heb je aan dat soort zaken überhaupt geen boodschap. Ook Darya Gantura, die wel erg bolle hamsterwangen heeft op het grote scherm en in een roze outfit stak tijdens de première, kwam maar moeilijk uit haar woorden. Na alle interviewsessies en interviews met de aanwezige tv crews en de nodige mediatraining, zou je op zijn minst verwachten dat ze de zaken ondertussen al wat gewend was. Niet dus. De enige die dan ook goed en vooral professioneel overkwam was Sven De Ridder al vonden wij het tergend lang duren in de interviews dat eindelijk het woord – ook al is ze maar negen en eigen aan de leeftijd niet veel van zeggen – gegeven werd aan Rosalie. Zij verklapte dat het leukste aan het filmen het feestje achteraf was (waarschijnlijk was dat bij de première van Red Sandra niet anders) en dat ze als geheugensteuntje om haar ene been te laten slepen een steentje in haar schoen had steken.

In Red Sandra is het meisje verzot op het verhaal van de Kleine Zeemeermin. Wanneer het koppel William (Sven De Ridder) en Olga Massart (Darya Gantura) te horen krijgen dat het probleem van de slepende voet geen issue van die ledemaat is, maar een van de hersenen waar Sandra een scan van heeft laten maken, reageert het verslagen. Het koppel heeft het nieuws nog maar net gehoord, of oma (Viviane de Muynck) komt binnen om haar kleinkind - niet echt tactvol - te feliciteren dat ze geen steunzolen aan moet doen. Ze kent het echte verdict dan nog niet. De twee vragen hun dochter wat ze wil doen, naar het circus gaan en gunnen haar dat ook.

De enige die lacht is het meisje. Vooral Olga moet door de tranen heen zich sterk houden en proberen te lachen. Een kind hebben, maakt elke volwassene zwak. Ook in Red Sandra is dat goed te zien. William en Olga krijgen ruzie hoe ze het gaan aanpakken, hoe ze Sandra gaan vertellen wat ze doormaakt en hoe ze zal evolueren. William wil zijn dochter het kind zijn niet afnemen door haar te laten blijven dromen, Olga blijkt hier veel nuchterder en wil haar kind de feiten vertellen.

De man ontdekt dat er een medicijn in ontwikkeling is dat in een testfase gratis beschikbaar wordt gesteld aan enkele patiënten die zich daarvoor inschrijven. William wil zijn dochter in Denemarken op die lijst krijgen en boekt een vlucht naar Kopenhagen waar zijn dochter ook kan poseren voor het bronzen beeld van de kleine zeemeermin van Edward Eriksen. Maar daar krijgt hij te horen dat Sandra te oud is om toegelaten te worden. Hij begrijpt niet waarom hij uitgenodigd werd. Het bedrijf wist namelijk al via e-mail de leeftijd van Sandra. Vervolgens krijgt hij te horen dat het medicijn te koop is en ontvangt hij ook een offerte. Alleen blijkt België het niet terug te betalen (omdat het nog in de ontwikkelingsfase zit) en 15.000 euro per dosis wel erg prijselijk. Omdat ie het geld niet heeft, reageert Williams niet op de offerte van het farmaceutische bedrijf. Mocht ie dat wel gedaan hebben, binnen de drie weken, zou dat een bindend contract zijn geweest. Nu heeft ie juridisch geen poot om op te staan. Omwille van haar leeftijd heeft Sandra overigens drie dosissen per maand nodig wat het prijskaartje optrekt tot 45.000 euro per maand.

In de aanloop naar Kerstmis wordt – na veel mailtjes – het verhaal van Sandra Massart opgepikt door het vtm nieuws. De populaire kranten volgen en Williams steunactie haalt zo een miljoen euro binnen. Maar een kwaliteitsjournalist stelt in zijn stuk dat het medicijn helemaal niet te koop is – het farmaceutisch bedrijf is van eigenaar veranderd en de strategie is aangepast - waardoor de publieke opinie en de perceptie (o.a. dat ie een nieuwe wagen zou gekocht hebben) zich tegen hem kant.

Uiteindelijk zal ie nog eens een media actie ondernemen, maar dan in het VK om zo het farmaceutisch bedrijf af te dwingen om het medicijn aan hem te verkopen. Maar ook daar vangt ie bot. Het koppel en hun dochter rijdt naar de krijtrots van Dover wat ook de openingsscène is van Red Sandra met als idee om net als in een Russisch verhaal zich ervan af te storten. Op die manier kan Sandra als zeemeermin verder, echoot het wat geromantiseerde beeld na.

Red Sandra combineert film met sprookjesstory telling (met stofjes en popjes en zo). Die mix werkt niet helemaal en het verhaal in het verhaal, haalt het drama wat onderuit. De Muynck is sterk als de oma die stelt dat de twee nog steeds via ivf een nieuw kind kunnen maken waarbij gecheckt kan worden dat het deze keer deze genetische afwijking niet zou hebben. Dat botst helemaal met ‘werkgek’ William en levert een van de boeiendste scènes ook op voor Sven De Ridder die als William dan met zijn moeder mag clashen. Maar zijn conflictscènes met Darya zijn te grotesk en zelden voel je echt een geloofwaardig koppel neergezet worden. De film die zo’n honderd minuten duurt haalt zelden het niveau van wat je verwacht in de bioscoop. Dit is een prent die zeker in de huidige tijden meteen op een streamingdienst gepleurd had mogen worden. Een bioscooprelease is te veel eer voor dit 13 in een dozijn speelfilmpje dat te nadrukkelijk en ongegeneerd op het gemoed van de kijker wil werken (wat deels ook werkt, links en rechts in de zaal levert het immers gesnotter op). Het ligt er kortom allemaal te dik op, net als de doorschijnende (Vicks?)zalf onder een van de ogen van Sandra als ze in haar bed ligt wat het haar makkelijker maakt om te huilen.

Deze Red Sandra moet het dus vooral hebben van Rosalie Charles die zeer sterk een meisje speelt dat achteruit gaat, die eerst niet meer kan stappen, dan pijn heeft van te veel te moeten liggen, in een rolstoel belandt, haar spraak en vervolgens ook gezichtsvermogen verliest zodat ze de kleine zeemeermin niet meer kan zien…

< Bert Hertogs >