Recensie Whitney Houston

“De slechtste show die ik ooit gezien heb” zegt een vrouw uiteindelijk zachtjes terwijl we in de tram richting Merksem zitten. Het is na elven, Whitney Houston heeft met haar anderhalfuur durend optreden Merksem aangedaan. Het werkwoord aangedaan is op zijn plaats hier. Een wat bedrukt begrafenissfeertje hangt in het tramstel. Deze fans weten het, ze hebben afscheid genomen van de sterzangeres en idool die Houston ooit voor hen was. “En dat terwijl Tina Turner vorig jaar bewees dat zij het op haar leeftijd nog wél kan” zucht de ex-Houstonfan.

Niemand die de dame in kwestie tegenspreekt of er vies naar kijkt. Zwijgen is instemmen. Whitney Houston bewees dat haar ooit zo porseleinen en vlekkeloze stem, die moeiteloos verschillende octaven aankon, de tand des tijds en haar turbulente leven niet zonder kleerscheuren heeft doorstaan. Die stem is er nu een die eerder een schurend geluid produceert. Houston kan langs geen kanten meer de hoge noten van weleer aan. Toch probeert ze, en dat siert haar. Een vechter lijkt ze te zijn, die de noten nog wil grijpen, maar er vaak naastgrijpt of zo’n inspanning moet doen dat de souplesse van weleer ver te zoeken valt.

Al van de eerste noten staat Houston, ondertussen met buikje, te baden in het zweet. Een wit doekje houdt ze dan ook bijna het ganse optreden onder haar witte micro opdat ze haar zweetparels kan afdeppen. “I look to you”, het derde nummer op haar set, krijgt een lange intro. Later zal ze toegeven dat ze haar tijd neemt. Ze praat over 25 jaar carrière en dat het lang geleden is dat ze nog opgetreden heeft in ons land. Haar band speelt de intro al van het nummer tot ze “can you hold it for a second?” aan hen vraagt, en terug achter het showdoek verdwijnt. Haar groep blijft instrumentaal verder spelen en herhaalt constant een paar maten uit het begin van de song in een loop.

Minutenlang duurt het. Het publiek hoort blijkbaar de zwakte van de performance niet. Het zittend middenplein veert nog voor het einde van de song recht en geeft Houston een luid applaus. Twee keer zal Houston trouwens ook voetgestamp op de tribunes horen. Sommige van haar fans blijken het allemaal wel ok te vinden.

Tijdens “My love is your love” klinkt ze de zangeres buiten adem terwijl we oorlogsbeelden, een oproep voor vrede en een om te doneren voor Haïti op de visuals zien. “With dope anything is possible” lijken we ook ergens te lezen op de schermen tussendoor. Al kan ook ons zicht vertroebeld zijn geraakt die van een “h” een “d” maakte. Houston kent haar bindtekst niet meer. “What should I tell” zegt ze tot haar band haar redt door de intro van “It’s not right but it’s OK” in te zetten. Het is niet juist maar OK, we zouden graag gehad hebben om dat te kunnen schrijven. Helaas was ook deze song niet OK en konden haar vierkoppige backings de scheve situatie niet rechtzetten.

We zijn een half uur ver in een set die maar niet lijkt van start te gaan en Houston vraagt ons even tijd zodat ze zich kan omkleden. Tien minuten duurt het. Twee songs worden door haar backings gebracht. Terug op het podium neemt Houston de tijd om haar optreden verder te vullen met praatjes over Michael Jackson. “He deserved respect and love” zegt ze. Tijdens “The greatest love of all” freewheelt Houston op een ander tempo dan die van haar band en backings. Ze leeft in haar eigen muzikale wereld zo lijkt het wel.

Schrijnend wordt het moment waarop ze een octaaf hoger “I will always love you” moet zingen. De zangeres zette het nummer al behoorlijk lager in dan normaal, maar lijkt zelfs dan ook die horde niet te kunnen nemen na secondenlang wachten. Een hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk moest het zijn, dat dus nu volledig anders uitdraaide.

Tijdens “How will I know” zien we verf die in de visuals gesmeten worden. Al bij al zien we een show die noch visueel, noch muzikaal, noch vocaal weet te boeien. De belabberde prestatie van dit optreden is dan ook een collectieve verantwoordelijkheid. Een groot deel daarvan ligt bij Houston zelf, maar ook haar management, platenfirma en vooral de regie hebben duidelijk de foute keuzes gemaakt die tot dit uiterst zwak resultaat leidden.

Dat niemand, ook de internationale producent en organisator nog niet heeft ingegrepen na zovele negatieve recensies is dan ook hallucinant. Draait het dan écht enkel om het geld bij hen, vragen we ons af? Want waarom zou men ingrijpen wanneer er 11500 toeschouwers waarvan 1000 vips aanwezig waren in het Sportpaleis? Een meer dan winstgevende zaak werd het dus. Vraag is of zowel artiest, crew, producent, organisator, management en platenfirma met dit optreden geen stevige imagoschade lijden. Want kwaliteitsvol entertainment voor de juiste prijszetting, kon je dit écht niet noemen.

Ook dat zal wellicht Natalia en haar productieploeg van Natalia meets…  achteraf moeten erkennen. Natalia zat braaf het ganse optreden van Houston uit. Maar voor een “Natalia meets Whitney” daar passen wij alvast voor mochten Jan en Jan dat ooit in hun hoofd halen.

< Bert Hertogs >