Recensie The Lost Daughter ★★★★1/2

Een degelijke prent over parentale burn-out en de mentale gezondheid van een moeder. Dat is The Lost Daughter van Maggie Gyllenhaal naar de roman ‘La figlia oscura’ van Elena Ferrante. Vooral het trio Olivia Colman (48-jarige Leda), Jessie Buckley (jonge Leda) en Dakota Johnson (Nina) zetten op overtuigende wijze hun personages neer in dit psychologische drama dat draait om de state of mind van Leda en Nina.

Al op jonge leeftijd werd Leda moeder van Martha en Bianca die nu respectievelijk 25 en 23 zijn. Leda komt alleen aan in Griekenland om daar te genieten van haar vakantie. Toen haar dochters 5 en 7 waren heeft ze hen verlaten. Ze had op dat moment een affaire met een andere man die haar prees om haar werk. Drie jaar heeft ze haar dochters toen niet gezien en liet ze de opvoeding over aan haar man en haar moeder. Nu nog heeft ze moeite om hen te bellen.

Uitgeput was ze door de verstikkende aandacht die haar kinderen steeds van haar eisten en de verantwoordelijkheidszin die het ouderschap 24 op 24 7 dagen op 7 steeds vergt. Maar ook omdat ze steeds haar werk, ook op zondag wanneer het de beurt van haar man was om voor de kinderen te zorgen, opzij moest schuiven voor haar gezin. Kreeg hij toch telefoon uit Colombia op zondag, moest zij opnieuw zich met de kinderen bezig houden.

Ook op seksueel vlak komt ze niet aan haar trekken bij hem. Zijn penis is half hard en hij komt klaar terwijl ze nog geen orgasme heeft gehad. Masturberen voor haar computerscherm doet ze, maar ook daar komt ze niet tot een climax als een van de dochters haar komt halen. Kortom: Leda is zeker en vast egoïstisch ingesteld, wat ze zelf ook al te goed beseft, maar krijgt gewoon niet de ruimte en de vrijheid om ook (een beetje) haar leven te leven. Daarom verlaat ze haar gezin. Daarom wil ze uit die verstikkende situatie geraken.

Het is dat verleden als jonge moeder dat ze in stukjes en brokjes, en dus niet als een lange als slang geschilde sinaasappel herbeleeft wanneer ze op vakantie geïntrigeerd geraakt door Nina (Dakota Johnson) en haar dochtertje Elena (Athena Martin). Ze merkt dat Nina, die tevens een jonge moeder is ook worstelt met het ouderschap en haar echtgenoot Toni (Oliver Jackson-Cohen) die haar erg controleert. Ze heeft met Will (Paul Mescal), die in de strandbar werkt, een affaire. Later zal die vragen aan Leda of ze het huurhuisje waar ze verblijft even mag lenen om er met Nina een tijdje door te kunnen brengen. Maar het is vooral eerder, wanneer Elena vermist geraakt en later haar pop dat Leda helemaal terug gezogen wordt naar het moment dat haar kinderen zelf nog jong waren, er eentje even zoek was op het strand en Leda’s pop zwaar toegetakeld werd door een van haar dochters.

Ook dat gedrag merkt ze bij Elena die haar pop ook behoorlijk heeft mishandeld. Er zit water in, er komt een worm uit én en er staat op geschreven (wat o.a. refereert naar de tattoos van haar moeder). Leda zal stiekem de pop bijhouden alsof dat de hare was die door haar eigen dochter om zeep geholpen is, en terug schoon maken. Wanneer ze de pop teruggeeft aan Nina en haar zegt dat ze die niet gevonden heeft, maar meegenomen, vindt ze dat gedrag ‘gestoord’ temeer omdat door het gemis van de pop (wat uiteraard een drama vormt voor een klein kind) de emoties dagenlang hoog opliepen bij Elena en haar familie.

De state of mind zien we al in het begin van het intrigerende The Lost Daughter wanneer Leda naar de zee stapt op een keienstrand en er uitgeput neervalt. Beelden als het vuurtorenlicht dat door haar kamer schijnt (maar niet altijd), een insect dat op het andere hoofdkussen zoemt, het rotte fruit, haar onwil om haar strandstoel af te staan zodat Nina’s familie niet bij elkaar kan zitten, het probleem dat ze maakt door te melden wanneer jongeren het te bont maken in zaal twee van een bioscoop, een dennenappel die haar een rugkwetsuur oplevert … geven haar personage extra psychologische diepgang.

Op Nina’s vraag ‘Gaat dit voorbij?’ antwoordt Leda, die eerder de wereld gadeslaat dan dat ze eraan deelneemt en zo dus in zekere zin de toeschouwer is geworden van haar eigen leven dat ze herbeleeft via flash backs: ‘Nee’. The Lost Daughter is echter ook behoorlijk feministisch want de film stelt dat je als vrouw moet doen wat je wil. Je mag dus vooral niet de gevangene worden van je eigen gezinsleven en kinderen. Voor zij die dus een kinderwens koesteren, geldt slechts één motto: bezint eer ge begint …

< Bert Hertogs >