Recensie Mark Knopfler - Get Lucky Tour + setlist

Met 7500 waren ze er voor het allerlaatste concert van dit seizoen in de Lotto Arena. Mark Knopfler bewees met zijn Get Lucky Tour dat hij van vele markten thuis is, country, wat Ierse folky songs en uiteraard een blik nummers van Dire Straits zorgden voor een van de betere optredens in deze zaal dit seizoen. Al werd niet iedereen even gelukkig nadat hij al na een uur en drie kwartier koos om het zaallicht te laten aangaan. Juni is studententijd moet de man gedacht hebben. En zo waar gaf hij een optreden alsof het een masterclass musiceren was en hij zijn publiek wou tonen wat je allemaal uit een gitaar kan halen. Jammer dat het maar zo’n twee lesuren duurde. Rond 5 voor tien, na een uur en drie kwartier was het afgelopen. De man moest immers zijn vliegtuig in Deurne nog halen dat ten laatste voor elf uur in de lucht moest richting Frankfurt.

Een ontzettende ontgoocheling horen we dan ook, bij het publiek, zelfs “awoe”-geroep omdat het zaallicht zo snel aangaat. Het publiek had nochtans geen andere reden om zich negatief te uiten. Want muzikaal kreeg het een grand cru optreden voorgeschoteld. Wat verlegen lijkt de artiest naar het publiek te zwaaien na “Border Reiver”. Knopfler zit op een 70s barkruk, zo’n metalen exemplaar met 4 poten en een lichtblauw pastelgetint kussen. De man vertelt later dat hij op doktersvoorschrift (hij heeft rugklachten) niet mag wandelen, lopen of dansen.

Dat alles blijkt ook niet nodig om een optreden lang te blijven begeesteren en te fascineren. Want dat doet hij, van bij aanvang. Knopfler bewijst een meester te zijn in het opbouwen van zijn nummers en in groter geheel in zijn set. Een rustiger nummer wordt vaak gevolgd door ofwel een bekend nummer ofwel een waar de bas of viool/fluit meteen tempo mogen maken. Een afwisseling tussen introvert en extraverte songs dus. Maar ook binnen een nummer durft de man de beide emoties te bespelen.

“Sailing to Philadelphia” bijvoorbeeld weet hij zo stil, intimistisch op een bepaald moment te spelen dat je als toeschouwer als open mond naar zit te luisteren. Hoewel de Lotto Arena verre van een intimistische zaal is, doet Knopfler op zo’n momenten de grootse wat anonieme zaal vergeten een waan je je in een kleine club, soms zelfs in een Ierse pub maar dan eentje waar ze enkel Belgische pils hadden. De dwarsfluit komt er bij en doet het tempo de hoogte ingaan, het introverte wordt geruild voor een feestelijke overgang waarna de voltallige band met 2 gitaristen, 1 fluitist, 1 violist, 1 drummer en 2 toetsenisten het geheel aanvult.

Een dame roept met Duits accent “We love you Mark” waarop een eerste Dire Straits-nummer volgt: “Romeo & Juliet”. Even zien we een sterrenhemel van leds, waarna deze plaats maakt voor een groot projectiedoek waarop we het vingervlugge gitaarwerk van Knopfler in close up te zien krijgen. “Sultans of Swing” wordt al snel herkend door het publiek en laaiend enthousiast onthaald. Knopfler brengt het met een kleinere bezetting: 3 gitaristen waaronder hijzelf en de drummer. Later zal hij de snelle vingeroefening met zijn linkerhand nog eens opnieuw doen tijdens deze song maar dan enkele akkoorden hoger, met zijn vingers dicht bij de klankkast van zijn instrument. Indrukwekkend.

In “Down with Bonaparte” heerst grotendeels de klank van de doedelzak, contrabas, viool en accordeon. “Marbletown” is bij momenten een mooi voorbeeld hoe je met je vingers op snaarinstrumenten kan plukken of pizzicato kan spelen . Eerste bis “Brothers in Arms” krijgt ook die laatste een muzikale rol toebedeeld. Tijdens rustigere passages wil het publiek per se mee in de handen klappen, wat in dit kader eigenlijk stoort. “Shht” horen we enkelen dan ook zeggen om hen tot stilte te krijgen. “We kunnen niet alles spelen” verontschuldigt Knopfler zich. Na “So far away” gaat het zaallicht veel te vroeg aan en daar worden sommige toeschouwers behoorlijk ongelukkig van. Wie een herinnering aan het optreden Knopfler in Antwerpen wou, kon achteraf een usb-stick kopen met de live songs van de avond op mp3-bestanden en dat voor de luttele prijs van 25 euro. Wij pasten. Soms moet je immers ook muziek kunnen zien en voelen.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Border Reiver
2. Whye Aye Man
3. What It Is
4. Sailing to Philadelphia
5. Cleaning My Gun
6. Hill Farmer’s Blues
7. Romeo & Juliet (Dire Straits)
8. Sultans of Swing (Dire Straits)
9. Done with Bonaparte
10. Marbletown
11. Speedway at Nazareth
12. Telegraph Road (Dire Straits)

Bis:

13. Brothers in Arms
14. So Far Away (Dire Straits)