Recensie Stromae ★★★1/2

Legendarisch. Dat was het concert van Stromae op Sziget Festival. In 2014 welteverstaan. Toen hadden de organisatoren hem nog voor zijn doorbraak geboekt voor wat nu de Freedome tent heet. 8 jaar geleden was dat een gesloten tent. En hanteerden de Hongaren een vol is vol-beleid. Toen zagen ze de bui al hangen, vandaar dat ze een ledscherm op het open veld ernaast hadden geplaatst. Maar uiteraard wou niemand genoegen nemen om een optreden op tv te kijken dat op enkele meters live aan het plaatsvinden was. Gevolg: festivalgangers kropen over de omheining en het was opletten om niet verpletterd te geraken als je er net zoals wij toch nog net bij konden. Al vanaf het eerste nummer regende het toen condens in de tent. 8 jaar later bleek Stromae voor een afgeladen volle main stage te staan, waar er meer volk in één grote stofwolk stond dan voor Justin Bieber die na hem optrad. Stromae bleek dé headliner van de vrijdagavond. Bieber zijn after show.

Stromae had oud en nieuw materiaal meegenomen naar Boedapest. Eerlijk? De festivalgangers hadden lak aan een depri nummer zoals Mauvaise journée. Met opener Invaincu refereerde hij duidelijk naar Afrikaanse muziek. En in Tous les mêmes ontwaarden we Cubaanse invloeden. Het maakt dat onze landgenoot perfect ook gepast zou kunnen hebben op het wereldmuziekpodium van The Global Stage. Maar die fout om hem weer op een te klein podium te plaatsen, die maken ze gelukkig niet meer bij Sziget festival. Niet dat de organisatie het liever niet anders zag in 2014 trouwens. Er zijn nu eenmaal contracten en vereisten voor sommige shows die last minute puzzelen gewoon onmogelijk maakt met headliners. Maar blijkbaar zag de entourage van Justin Bieber het wél zitten om na Stromae op te treden. Vraag is maar of de Canadees zich dat ondertussen niet beklaagd heeft …

Want Paul Van Haver zette een sterk optreden neer en wist vooral, in tegenstelling tot Bieber, zijn toeschouwers te behouden gedurende de set. Ook al wilden die vooral materiaal horen uit Racine Carrée, eerder dan uit het recente Multitude. Terecht, want er staat geen enkel nummer op die jongste plaat die geschreven lijkt om een festivalpubliek helemaal uit zijn dak te laten gaan.

Toegegeven, Stromae gaf een vermoeide indruk in Boedapest. Zeker wanneer we het gezicht en dan meer bepaald de ogen van Van Haver in close up zagen. Het openingsfilmpje waarin we hem in een geanimeerde versie een robot een poging zagen laten doen om muziek te maken op een synthesizer, kwam als bijtende spot over naar de muzieksector toe. De zoektocht om zaken uit te besteden, te automatiseren, op basis van robots en AI, met een minimum aan of zelfs geen tussenkomst van de mens: Stromae wil het wel omarmen, zodat ie zelf niet constant in de routine van het touren hoeft terug te vallen, maar het zou de creativiteit en het eindresultaat fnuiken dat nooit hetzelfde zal zijn als een echte live show. Hoewel, de dag dat ie het niet meer zou zien zitten om de baan op te gaan, kan hij nog steeds voor een virtueel concert gaan met een hologram. Wat ABBA in Londen kan, kan Stromae zeker ook wereldwijd. Misschien kan ie het lanceren in Tel Aviv. Want daar willen fans hem klaarblijkelijk live aan het werk zien, lazen we op een kartonnen bordje.

Tweede op de set was Fils de joie, waarin hij in persconferentiestijl plaats neemt achter een spreekgestoelte met vier micro’s op. Het militaristische – een idee dat Stromae ook 8 jaar geleden al gebruikte, maar nu anders verpakt werd - zien we in de visuals waarbij iedereen op dezelfde manier beweegt. Knap is hoe Stromae op het einde synchroon met die geanimeerde figuurtjes danst. Maar er zit ook een kritische ondertoon in bij dat getoonde kuddegedrag. Kuddegedrag waar het publiek overigens ook later in zal meegaan wanneer het dansinstructies te horen krijgt alsof het veiligheidsinstructies in een vliegtuig zijn, voor Santé aanvangt. Hoewel de festivalgangers nauwelijks de ruimte hebben omdat er gewoon bijna geen plaats is met zó veel volk voor het hoofdpodium, proberen ze die choreografie naar eigen goeddunken zo feilloos mogelijk neer te zetten.

Stromae recycleerde niet alleen een idee in Fils de joie, ook in Formidable zagen we hem op het podium in Boedapest iets doen wat we hem al eerder zagen doen, een dronkenman spelen. Voor de zoveelste keer herhalen we het nog eens: het nummer baadt in sarcasme. We horen het te vaak bij allerhande gelegenheden waarbij men foutief denkt dat de titel letterlijk te interpreteren valt. Niet dus. Alors on danse is overigens een maatschappijkritisch nummer, dat nu relevanter dan ooit is. Deze keer steekt ie er weliswaar live geen mash up van onder andere Rhythm is a dancer en Insomnia in, wél gaat ie voor een zwaar vertraagde Tik Tok-versie om daarna de zaak helemaal open te trekken.

Tijdens Papaoutai, waarvoor een ‘domme hond’ – een robothond die kan springen en zelfs twerken – hem een vestje komt leveren zakt het publiek op zijn vraag door de knieën, een nummer dat het publiek massaal meekeelt omdat het dan ook erg makkelijk mee te zingen is of je nu Frans verstaat of niet met die klanknabootsing die zo veel wil zeggen als ‘papa waar ben je?’. Het nummer zelf mag dan wel feestelijk klinken, tekstueel gaat het over een afwezige vader.

Stromae zagen we ook als muzikant onder de muzikanten aan het werk op Sziget festival. Zo drumde hij mee op onder andere Ta fête en bespeelde hij een metalen guiro op Santé. ‘Are you happy tonight?’ vroeg onze landgenoot ons meermaals tijdens zijn optreden. Dat waren we. Maar verrassend was dit concert niet voor ons. Degelijk, dat wel. Zonder meer.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Invaincu
2. Fils de joie
3. Tous les mêmes
4. Mon amour
5. Quand c‘est ?
6. Mauvaise journée
7. Bonne journée
8. Papaoutai
9. Ta fête
10. Formidable
11. L‘enfer
12. Santé
13. Alors on danse