Recensie De woordenaar ★★★★1/2

Een universeel en tijdloos theaterconcert. Dat brengen Bruno Vanden Broecke en muziektheater De Kolonie met De woordenaar. Een voorstelling die haarfijn uitlegt hoe verschillend mannen (1 object in elk doosje) en vrouwen (alles is met elkaar verbonden aan een koord) in elkaar steken. Maar ook hoe vrouwen soms een bijzonder gebrek aan empathie aan de dag weten te leggen, door zich louter te focussen op de materiële gevolgen, eerder dan compassie te hebben met de man die iets bloederigs heeft meegemaakt. Of nog zoiets, hoe hoogbegaafde vrouwen een antwoord blijken te moeten geven op een vraag die nooit gesteld is ...

De plot van De woordenaar legt zich eenvoudig uit. Een man komt een half uur te laat aan op de receptie van zijn eigen huwelijk. Het is de jazzband onder leiding van Bo Spaenc (vibrafoon, drums en toetsen), Pol Vanfleteren (toetsen, orgel, accordeon en bugel), die zelfs even bijzonder melodieus (A Whiter Shade of Pale) uit de hoek mag komen waardoor er ook terecht deels een hoofdstuk uit de vertelling aan hem gewijd wordt, en Johan Vandendriessche (gitaar, dwarsfluit en saxen) die hem redden omdat ze alvast beginnen spelen zijn. Later op de avond zal het kwartet (tijdens onze voorstelling hoorden we Dante Verspaendonck als zangeres aan het werk, tijdens sommige andere voorstellingen is Amber Meert te horen) nog eens de avond moeten redden wanneer die he-le-maal dreigt te ontaarden. Musicians to te rescue, kortom.

Wat deze productie zo sterk maakt is dat Vanden Broecke zich voluit lavend aan de taal, en alles wat je ermee kan doen (via een parabel, karamellenverzen, poëzie enz.) niet louter een lineaire vertelling brengt die opgedeeld is in hoofdstukken en eindigt met een kattenbelletje als epiloog. Maar dat ie ook soms teruggaat én bovenal naar het einde toe ook richting state of mind-voorstelling gaat terwijl ie de scherven probeert bij elkaar te vinden en te reconstrueren wat er en hoe het zo fout is kunnen gaan in de Lekkerbek. Vakkundig bouwt ie zo zijn personage op. Het soort pantoffelheld dat zich maandenlang heeft voorbereid door 58 bladzijden aan tekst bij elkaar te pennen, een eclectisch patchwork die de liefde voor de vrouw beteugelt euh … bezingt, maar alles wanneer het moment eindelijk daar is, op wat ook zijn avond zou moeten worden, in duigen ziet vallen door onvoorziene omstandigheden.

De vertelstijl van Vanden Broecke is uitermate dynamisch, wervelend én teasend. Hoe vaak zegt ie bijvoorbeeld niet: “Soit, we gaan er niet over uitweiden.” in het begin van de voorstelling die organisch tot stand lijkt te komen? In die zin dat je gewoon voelt dat het publiek in no time aan zijn lippen hangt. Fenomenaal vinden we het wanneer zijn personage ten onder dreigt te gaan aan zijn goede bedoelingen die helemaal onderuit gehaald worden door enkele onvoorspelbare gebeurtenissen. Het leven laat zich nu eenmaal niet regisseren. De chaos of de black-out (al dan niet door het consumeren van te veel alcohol), die stilaan in de Woordenaar sluipt, komt tot een magistrale climax wanneer we Bo, Johan en Pol flarden horen spelen van en Dante met echo op haar micro horen meezingen met onder andere YMCA, de Vogeltjesdans, Je t’aime moi non plus en de Lambada die de letterlijke en figuurlijke kater van het hoofdpersonage helemaal inleefbaar maken. “Wat is er gebeurd? Te veel om op te noemen …”

< Bert Hertogs >