Recensie Boiling point ★★★★

Geen betere metafoor om het (bedrijfs)leven te omschrijven als hoe het eraan toegaat in een restaurant bij Boiling point. Het drama dat Philip Barantini regisseerde is weliswaar wat voorspelbaar – uiteraard draait die shift in de soep – maar het maakt de 92 minuten durende prent die je de indruk bezorgt dat die in één shot is gefilmd er niet minder indrukwekkend en meeslepend op.

Boiling point werd opgenomen in Jones & Sons in Londen. We zien hoe de chef een drankprobleem heeft en aan de coke zit, al dagen nauwelijks geslapen heeft, en dus eigenlijk niet functioneert onder stress. Dat niet goed functioneren uit zich in het laattijdig opdagen maar ook kennelijk bijzonder laat doorgeven van de ingrediënten die hij wil gebruiken om een menu samen te stellen de volgende dag. Gevolg is dat door zo laattijdig alles door te geven zijn souschef niet alles heeft gevonden, geen tarbot bijvoorbeeld en er niet genoeg is van alles. Vega en vis zullen ze dan vooral naar voorschuiven naar hun klanten omdat er tekorten zijn.

De druk wordt al meteen opgevoerd nog voor de shift begint wanneer het restaurant gedowngraded wordt van 5 sterren naar 3 op vlak van gezondheid en veiligheid na een inspectie. Dan al komen de zwakheden bloot te liggen van deze organisatie (waar je meteen heel wat parallellen in kan zien hoe het eraan toegaat bij andere bedrijven).

De souschef corrigeert de ganse tijd de fouten van haar chef maar heeft er genoeg van dat ze onderbetaald wordt en onvoldoende erkend voor haar prestaties. Verder laakt ze terecht het gebrek aan communicatie tussen het publieke gedeelte van het restaurant waar de maître d’hôtel verantwoordelijk voor is en die serveuses en barmannen onder zich heeft. Dat er een gaste is die een notenallergie heeft, mocht bijvoorbeeld niet last minute gecommuniceerd worden, dat had in het systeem ingebracht moeten zijn geweest. Daarnaast wou de chef vroeger geïnformeerd geweest zijn dat een populaire chef en een culinair recensente het restaurant die avond zouden bezoeken. Hij had dat willen geweten hebben zodat ie zich daarop had kunnen voorbereiden. Verder is het restaurant eigenlijk overboekt en staat de maître d’hôtel niet op haar strepen. Zonder eerst met de keuken te gaan overleggen, stemt ze in dat er ook gewoon steak met frieten, een gerecht dat niet op de kaart staat, geserveerd zal worden aan enkele influencers die daarom vragen.

Influencers die zich nogal vrijpostig gedragen en onder andere een serveuse in beeld nemen die dat niet wil. Een zwarte dienster zien we dan weer onheus behandeld worden door een racistische klant die kennelijk liever bediend wordt door een witte blondine. Het is dat zwartje overigens ook die mag werken terwijl haar collega’s aan de toog met elkaar zitten te flirten of al plannen maken wat ze na de shift zullen doen. Ze mag ook die racistische man op zijn plaats zetten op vraag van de keuken dat zijn vlees niet doorbakken hoort te zijn zoals hij vraagt maar rosé dient te zijn. Een ober wordt gewoon verleid door enkele Amerikaanse vrouwen die hij trakteert op enkele shotjes. Net als zijn vrouwelijke collega’s wel eens meemaken wordt er aan zijn schort getrokken. Seksisme komt dus ook voor in het restaurant. Het is iets waar de vrouwen niet langer van opkijken.

In de keuken staat een jonge patissier die zich in de arm snijdt, een luie afwasser die veel te laat op het werk verschijnt en ook niet tegen de stress kan. Hij gaat dan maar het vuil buiten zetten om vooral een lange rookpauze te kunnen nemen en een babbel te slaan met een vriendin. Zijn zwangere collega die al een hele tijd er alleen voor stond aan de afwas heeft er genoeg van. En ook de andere collega’s stellen vast dat ie het werk laat staan wat het niet makkelijk maakt om voedsel te bereiden als de afwas nog niet opgehaald is. Hij is kortom het type waarvan iedereen vindt dat ie al lang ontslagen had moeten worden, maar kennelijk maar niet ontslagen wordt. Verder heb je nog iemand die nog niet zo lang werkt in het restaurant en niet zo goed in het Engels is. Als Française stelt ze ook vast dat het in Londen een totaal andere mentaliteit heerst op het werk en dat het allemaal veel sneller moet. Zij waste haar handen op de plek waar ze met het eten bezig is, wat niet mag volgens de inspectie. Haar collega van zijn kant staat dan weer bij de oesters, een werkplek die niet de zijne is, waardoor ie de fout maakte om ze te openen zonder handschoenen aan wat ook tegen de voorschriften is. Het toppunt is dat de chef hem zal uitleggen hoe hij een oester dient te openen. Dat doet ie – jawel – zonder handschoenen aan.

U merkt het, met al die ingrediënten samen, bereiken verschillende personages meermaals hun kookpunt in het sterk en vooral naturel geacteerde Boiling point. Prachtig om zien is dan het vluchtgedrag, het escapisme of net de confrontatie met collega’s die meteen aangegaan wordt.

< Bert Hertogs >