Recensie Eg er vinden ★★★★1/2

‘Het zijn eigenlijk allemaal kleine kutzinnetjes.’ Het is Damiaan De Schrijver ten voeten uit wanneer ie na Eg er vinden er nog even een nabespreking tegenaan gooit in corso. Hij stelt zogezegd dat zijn collega Matthias de Koning en hij klachten ontvangen hebben van de directie van de schouwburg dat de voorstelling niet lang genoeg duurde. 55 minuten om precies te zijn en daarom een stukje erbij welgekomen was.

Wat het zo grappig maakt, is dat ie niet veel eerder vertelde hoe ie op de tekst gestoten was en die succesvol wist te pitchen bij ‘zijn meester’ de Koning. Het contradictorische ervan vermits hij het ook over ‘kutzinnen’ heeft, werkt uiteraard moeiteloos op de lachspieren. Verder liet ie ook nog weten dat ie de voorstelling in Frankrijk gespeeld heeft, hij hard gestudeerd had op zijn Frans maar zijn Nederlandse sidekick de korte tekst maar niet ingestudeerd kreeg waardoor ze uiteindelijk kozen voor boventiteling, wat verslavend werkt zo wist ie vermits je er op den duur naar gaat kijken en het gaat beschouwen als een soort souffleur die nu in corso ontbrak.

Of dat nog niet genoeg wasn stelde hij dat toeschouwers soms geërgerd geraken waardoor ie zich de vraag stelde of het niet te lang was. Het publiek kreeg ook de kans om na de voorstelling vragen stellen. Zo vroeg iemand waarom er een kartonnen doos hing. Het antwoord: ‘Aanvankelijk was het de bedoeling dat we de dikke en de dunne daarop zouden projecteren. Maar de dikke geraakte daar niet op. Het is dus een soort residu.’ Een ander vroeg dan weer wat die zware steen betekende in de tekst: ‘Ik denk dat het gaat over het gemoed. Maar het is een komedie.’ zo verduidelijkte De Schrijver die die laatste stelling niet bij iedereen verkocht kreeg al durven wij daar wel in mee te gaan.

Want hij heeft zeker een punt. Hoewel eg er vinden (ik ben de wind) van de Noorse schrijver Jon Fosse filosofische thema’s aansnijdt zoals het (on)zegbare, minimalistisch én zelfs ronduit nihilistisch (die zelfrelativering!) overkomt, zit er ook behoorlijk wat humor in. Herhaling zien we daarbij als stijlfiguur terugkomen (de boot vastleggen of losmaken van de bolder bv.), maar even goed merken we er ook flirten met absurdisme en een vleugje erotiek (‘Daar waar het eiland als het ware haar benen spreidt’) in.

Eg er vinden gaat over een imaginaire boottocht die eigenlijk gaat over je angsten overwinnen. Een boottocht waarbij een van de twee zich niet op zijn gemak voelt, sterker nog: behoorlijk angstig wordt met de open zee voor hem. De ander probeert hem gerust te stellen. Idem bij het aan- en afmeren waarbij de ene in paniek schiet en gerustgesteld moet worden dat er een uitweg is en uiteindelijk wel zal lukken. De draak wordt daarbij gestoken met mensen die in kleine uitdagingen bijna onoverkomelijke hordes zien.  Eg er vinden is daarnaast (beperkt) teksttheater pur sang die op zeer efficiënte manier tot de kern komt van het vak: tot de verbeelding spreken.

Waar het nihilisme steekt in deze voorstelling? In de passage: ‘Het zijn maar woorden gewoon maar iets dat je zegt.’, ‘Het zijn maar woorden het is gewoon maar iets wat je zegt ik bedoelde er niks mee ik zei maar wat.’ – ‘ge zei maar wat.’ – ‘Ja. Het zijn maar woorden’ dat in de nabespreking geassocieerd kan worden met De Schrijvers ‘kutzinnen’-uitspraak.

Komisch komen de twee al over nog voor het zaallicht uit is. We zien De Schrijver een sigaar aansteken, zo in conflict komen met een toeschouwer waarop ie dan maar zijn legale drug laat voor wat die is. Over legale drugs gesproken, de acteurs nippen van enkele blikjes bier én drinken tussendoor ook wat water. De Schrijver haalt zijn baard bij elkaar en geeft een paar haartjes ervan aan zijn collega. Vervolgens spuit hij met mondspray daar waar het hoort en niet hoort te komen. Ook op het gekuch in de zaal reageert ie. Aanvankelijk door zijn hoofd wat schuin te houden en een afkeurende blik in de richting van de zaal te sturen. Daarna door laconiek wat gekuch te integreren in de tekst. Héérlijk.

< Bert Hertogs >