Recensie 65 ★★★★

De sci-fi actiethriller 65 die Scott Beck en Bryan Woods regisseerden is véél meer dan de zoveelste dinosaurussenfilm. De prent gaat niet alleen over hoe je tussen die kolossen moet zien te overleven wanneer je op aarde gecrasht bent met je ruimteschip en maar liefst 65 miljoen jaar terug in de tijd belandt. Nee, aan onder andere geisers, gevaarlijke insecten, giftige bessen, drijfzand, een instortende uitgang van een grot, en finaal een fatale asteroïde die alle leven op aarde bedreigt, moeten de piloot Mills (Adam Driver) en zijn enige overlevende passagier Koa – Hawaiiaans voor ‘Krijger’ (Ariana Greenblatt) zien te ontsnappen. Bijkomende uitdaging is dat zij zijn tienerdochter zou kunnen zijn, was het niet dat ze een andere taal spreken en beiden een compleet andere culturele achtergrond hebben. Hoe krijgt hij haar uitgelegd dat hun enige redding een reddingsschip bereiken is dat meer dan tien kilometer van hen op een berg ligt?

Kinepolis Antwerpen vertoont 65 in LaserUltra. Dat betekent haarscherp beeld en een score van Danny Elfman die perfect tot zijn recht komt in deze setting. Wat de film zo sterk maakt, is dat het pure no-nonsense cinema oplevert. Er zijn maar vier castleden, drie vrouwen en 1 man. 2 hoofdrollen en 2 bijrollen. Dat maakt de vertelling eenvoudig waardoor alle focus op de actie en de special effects komt te liggen.

Nika King speelt de rol van Alya, de vrouw van Mills. Chloe Coleman kruipt dan weer in de huid van Nevine, Mills zieke dochter. Mills kan filmpjes die zijn dochter heeft opgenomen voor onderweg afspelen. Die zullen Koa inspireren en vooral troost bieden in de angstaanjagende omgeving waarin ze verkeert. Een omgeving waar ze bang voor is, maar ook voor Mills zelf. Want die knalt dino’s neer. Kan ze hem wel vertrouwen? Je ziet de twee in zekere zin ook psychisch lijden. Voor hij haar ontdekt, lijkt hij aan zelfmoord te denken. Zij geraakt in geen tijd getraumatiseerd en wil een tijd niet meer verder met hem. Er zit dus wel wat psychologie in 65 en da’s op zijn zachtst gezegd verrassend voor dit genre.

Dat het leven 65 miljoen jaar geleden keihard was, ondervindt Koa (voor wie dit eigenlijk een coming of age-verhaal is) al snel aan den lijve. Heeft ze nog maar net met Mills een schattige dino die vast kwam te zitten in de modder gered, wordt die seconden later gewoon aangevallen door andere dino’s en sterft die voor haar ogen.

Niet dat er geen vertederende momenten zijn in 65. Integendeel, zo zie je de twee in zekere zin naar elkaar toegroeien ook omdat ze gewoon merken dat er geen andere mogelijkheden zijn om zich aan te hechten. Maar ook omdat ze elkaar nodig hebben als ze willen overleven, omdat ze elkaar ook meermaals moeten zien te redden van een gewisse dood. Hoewel de premisse van 65 misschien totaal ongeloofwaardig is, komen de actie en de uitdagingen waar ze met hun tweetjes voor staan wél geloofwaardig over. Dat maakt dat het best een spannende film geworden is, hoewel je het einde bezwaarlijk verrassend kan noemen.

Ook het feit dat 65 een gebalde prent is die slechts 93 minuten duurt, tegenwoordig schurken de meeste films die in de cinema uitkomen tegen de twee uur aan of duren ze zelfs langer, vinden we een absolute troef. Om kort te gaan: we hebben ons geen seconde verveeld met 65.

< Bert Hertogs >