Recensie Exit ★★★★

‘Dat was zo graaf!’, ‘Amai, niet goed voor mijnen tikker.’ Het zijn maar enkele reacties die we kort na Exit van circumstances in hetpaleis optekenden. Een voorstelling die het midden houdt tussen een dans- en een circusvoorstelling. Die het publiek ook kennis liet maken met het concept van de draaiende deur (met muur), niet te verwarren met de draaideur. Wat Exit zo straf maakt is de perfecte opbouw, de knappe basic witte belichting waar Edwin van Steenbergen voor tekende en niet in het minst de mysterieuze indrukwekkende instrumentale score van Bastian Benjamin en Bastiaan van Vuuren.

5 deuren staan centraal in Exit. Het is de middelste daarentegen waar het vooral om draait. Daar wandelen Luuk Brantjes, William Blenkin, Christopher Mc Auley en Samuel Rhyner door wanneer ze vanuit de zaal komen of net vanachter het podium verschijnen en zo in snel tempo de zaal in komen gewandeld. Net zoals de voorstelling begint, zal ze trouwens iets minder dan een uurtje later ook eindigen.

Alles draait in Exit rond elkaar in evenwicht houden of net uit balans brengen. Wat daarbij vooral opvalt, is dat het viertal naast de rechte lijn (wanneer er een menselijke toren van 2 gevormd wordt bijvoorbeeld), niet zelden voor de gebogen-, ja zelfs de cirkelvorm kiest.

Bij het in- en uitdraaien van elkaar, het over elkaars middel draaien, met één hand aan de rand van de muur hangen, of net met twee handen terwijl je met je rug naar de grond gekeerd bent, je op laten trekken door de draaibeweging en bovenaan een handstand doen zodat je benen in het verlengde van de muur komen te liggen, zien we dat bijvoorbeeld.

Al vroeg zie je die cirkelbeweging in Exit, in de manier waarop het kwartet door de deur gaat, daarbij ofwel naar links of naar rechts afslaand. Het openen en sluiten van deuren doen ze perfect getimed wat ook nodig is om dat simultaan op de maat van de muziek te doen. Schuin overhellen op de zijkant van een collega, dan weer schouder aan schouder, op een heel klein stukje richel in evenwicht blijven … het zijn maar enkele zaken die al vroeg in de voorstelling de toeschouwers op het puntje van hun stoel krijgen. Maar wanneer ze dat nog eens dunnetjes overdoen op een draaiend vlak (muur/deur), we daar twee duo’s onder elkaars arm zien draaien, of een toren van twee hoog zien maken, houdt het publiek terecht de adem in. Dat het gezelschap achteraf een staande ovatie mocht ontvangen was dan ook niet meer dan terecht. Exit is dan ook tot in de puntjes verzorgd.

< Bert Hertogs >