Recensie Joe Cocker

Het was iets na negen uur toen Joe Cocker het podium betrad in de Lotto Arena. Alweer een flauw voorprogramma uit het verre Gent kon het publiek maar nauwelijks bekoren.

Pas vanaf zijn vijfde nummer kwam Cocker met de echt bekende nummers af. "N'oubliez jamais" mocht dat eerste rijtje hits beginnen. Meteen was de sfeer gezet, de gloeilampjes die via verschillende draadjes aan de nok hingen, werden halfgedimt. Het huiskamergevoel begon meteen te werken. Het nummer was nog maar net gedaan of we beleefden al meteen een hoogtepunt in de set. Cocker zong "up where we belong" met een magistrale backing vocal. Het werkte. De frontzanger liet duidelijk ruimte aan zijn band en backings en gunde hen even veel aandacht in de spotlights. Bij andere Amerikaanse bands/zangers is dat wel anders. Daar scoort egotripperij en eist de frontzanger alle aandacht op terwijl de band zich uit de naad werkt. Neen, bij Cocker mocht iedereen op zijn of haar manier 'scoren'. Ook zo bij de accordeon en saxofoonsolo's.

Na zo'n hoogtepunt kon "You are so beautiful" hier niet tegenop. Ook de visuals (een opengaande roos) kwam ietjes te voorspelbaar over. Gelukkig was er snel "Summer in the city". De vele 40ers in de zaal twijfelden nog of ze zouden rechtopveren en dansen. Anderen waren al lang aan hun derde pint en stonden al wild te shaken zoals in hun goeie oude tijd.

Na "Come Together" sprak Cocker voor het eerst. Hij was blij opnieuw in Antwerpen te zijn. Al weet je nooit met een artiest, toch leek het gemeend. Wellicht heeft hij hier ook iets meer gezien van de stad dan elders (toen hij enkele weken hier verbleef tijdens de Night of the Proms). Hierna volgde enkele minder bekende nummers. Waarna hij alle registers opende tijdens 'Leave your hat on' en 'Unchain my heart'. Als laatste nummer voor de bissen zong hij een magistraal knappe versie van 'With a little help'. Op de witte zeilen achterin werden beelden van een jonge Cocker op Woodstock '69 vertoond. Groots. Resultaat: een staande ovatie van een dankbaar luisterpubliek. Want dat is een concert van Cocker: een luisterconcert. Heel de tijd wordt immers de kaart getrokken om het muzikale naar voor te schuiven en echt grootse visuele dingen zie je niet. Een perfect concert dus om met je ogen dicht mee te maken, dan hoor je trouwens meer. En de akoestiek, jawel, die was perfect. Cocker weet zich blijkbaar te omringen met geluidstechnici die iets van concertzalen afweten.

Veel mensen gingen al om twintig na tien naar huis, nog voor hij aan zijn twee bisrondes begon. Zij hadden al gehoord wat ze wilden horen, wellicht. En de dag nadien, kondigde zich immers een nieuwe werkdag aan. Spijtig voor hen, want die 4 bisnummers mochten er ook zijn. Om twintig voor elf was het concert afgelopen. Iets meer dan anderhalf uur duurde het concert dus. Dat wordt stilaan de (relatief korte) standaard voor een Amerikaans concert...

Setlist Joe Cocker:

Hitchcock railway
Feelin Alright
The letter
When the night comes
N'oubliez jamais
Up where we belong
You are so beautiful
Summer in the city
Come together

--- (talk to the public)
Pass it on
Don't give up on me
Hymn for my soul
--- (talk to the public)

Leave your hat on
Unchain my heart
With a little help
--- (talk to the public)

Encore 1:

Delta lady
Bathroom window
Cry me a river
--- (talk to the public)

Encore 2:
I can see the light
--- (goodbye to the public)

< Bert Hertogs>