Recensie Night of the Proms 2010: John Fogerty, Boy George, Grace Jones en Charlie Siem

Droommenu met (nog) heel wat haren in de soep

Een droomeditie moest de 26^ste Night of the Proms in Antwerpen worden. De affiche was veelbelovend. Grace Jones en John Fogerty bewezen eerder op Suikerrock dat ze moeiteloos het publiek konden begeesteren. Toeval of niet: ook de surpriseact van de première stond deze zomer op het zomerfestival in Tienen: Barry Hay van Golden Earring. Het publiek gaf hem na Radar Love en When the lady smiles een daverend applaus. De Proms zijn nog steeds op hun best wanneer rock klassiek ontmoet.

We herinneren nog de woorden van producent Jan Vereecke op de persvoorstelling van de concertreeks. De lat zou zeer hoog liggen. Op de première stelden we vast dat alle ingrediënten aanwezig zijn om het publiek inderdaad een exquis menu voor te schotelen. Alleen was de chef en zijn productieploeg duidelijk nog niet klaar en warm gedraaid om dat menu te serveren. Na “Victims” viel Boy George’s microfoon uit, Grace Jones had dan weer problemen met haar headsetmicrofoon tijdens “Libertango” zodat haar act, een dans met een paspop, gedeeltelijk in het water viel. En of dat nog niet alles was, bleek het microstatief van John Fogerty wat te wankel aan de microfoonhouder. Professioneel als hij is, legde hij even het optreden stil na “Down on the corner” om een korte technische break in te lassen. De stagehand werd door hem op het podium geroepen.

Nog andere zaken die duidelijk niet op punt stonden: de producenten kregen (nog) niet de toestemming om beelden uit de Harry Potterfilms te integreren tijdens de Suite uit deze film. Dus kregen we enkele minuten visuals te zien van een kasteel en mannetjes met hoed en skeletpak die wat dansten. Dit sloeg nergens op, halverwege het nummer gingen de 5 oprolbare doeken die uit fijne streepjes stof bestonden naar boven. Een ervan, het linkse, weigerde en bleef verschillende nummers lang het beeld op de piramidestructuurtjes aan de achterwand verstoren. De (live) videobeelden liepen soms ook secondenlang achter op de muziek. Bij de Ouverture Abu Hassan viel dat het meest op. Zoveel technische euvels zijn te veel van het goede en bewijzen vooral dat de productietijd opnieuw te kort was. De show stond er dus nog niet helemaal.

Maar de grootste kritiek van al die we kunnen uiten, is het soms blindelings programmeren. Vorig jaar zorgde headliner Roxette voor een zware dip toen Marie bewees dat het zingen haar niet meer afgaat. Ook in het recente verleden hoorden we een schabouwelijke zang van Ace of Base. Dit jaar was het de beurt aan Boy George om te bewijzen dat hij niet meer toonvast kan zingen tijdens “Victims” met zijn ondertussen zeer schorre, hese stem. De klassieker “Do you really want to hurt me” liet hij vooral over aan het publiek. Wanneer hij wel zong, was het zo vals als een kat. Een regelrechte schande. Hij is het haar in de soep dat een sterrenrestaurant zich niet kan permitteren.

Ere wie ere toekomt: in het eerste deel is vooral Charlie Siem als violist de revelatie van deze Proms. De man wordt knap in zwart-witbeeld gebracht. Met strakke wet look haren naar achter gekamd en een indringend stel ogen, komt hij in de buurt van hoe James Dean jonge meisjes in zwijm liet vallen destijds. Telkens hij opkwam, was er vooral vrouwengegil te horen vanuit de staanplaatsen tussen podium en de catwalk. De rest van het publiek waardeerde zijn performance en looks op een rustigere manier. Estrelita, dat hij opdroeg aan zijn overleden overgrootmoeder die hij nog gekend heeft, en een Caprice van Paganini dat hij solo, zonder begeleiding van het orkest bracht, waren ongetwijfeld enkele uitschieters uit de zeer solide, virtuoze en op hoog niveau gebrachte uitvoeringen van deze 24-jarige Brit.

Nog schitterende videobeelden zagen we als introductiefilmpje van Grace Jones en tijdens haar optredens. Mooi, artistiek en met veel gevoel voor finesses werd de diva in beeld gebracht. Pure fijnproeverij was dit. Jammer dat ze 4 nummers apart deed, verspreid over de ganse show waardoor ze eerder als een tussenspel overkwam en niet het applaus kreeg dat ze verdiende na een song. Deze kranige zestiger staat er fysiek en vocaal nog steeds als een huis. Het theatrale element in haar nummers bleek weliswaar minder te werken. “La vie en rose”, een cover van Piaf, scoorde nauwelijks net voor de pauze. Waarom niet gekozen is voor “Pull up to the bumper”, of “Love is the drug” is ons een raadsel.

John Miles mocht op het daverendste applaus rekenen in het eerste deel. Hij was aan zijn 579^ste Promsconcert in zijn carrière toe. Het geluid van deze editie zat zeer goed, klonk ontzettend vol. Ook bij “Music was my first love” was dat het geval. Eindelijk reageert het publiek laaiend enthousiast na een zeer degelijke versie waarbij we Miles de afschuwelijke danceversie die hij vorig seizoen met Sylver in de Lotto Arena bracht, vergeven. “Mack the knife” croonde hij, maar het nummer stond wat verloren qua stijl tussen de rest. De Queen-cover “The show must go on” klonk meer dan aanvaardbaar al blijkt ook hij niet in staat om maar een beetje het niveau en de souplesse van Freddie Mercury te halen die zes weken nadat de single uitgebracht was in 1991 stierf aan de gevolgen van aids.

Dé man die echter met de juiste attitude en een stevige muur aan geluid een zinderend optreden gaf was Barry Hay van Golden Earring als surpriseact. Wat een feest om het Sportpaleis eindelijk loos te zien gaan. Even was de totaal uitgelaten sfeer en magie van de beginjaren van het evenement er terug. “Radar Love”, met opvallend duidelijk te horen basgitaarbegeleiding en “When the lady smiles” werden luidkeels meegebruld. De jongeren op het middenplein staken de handjes in de lucht en sommigen sprongen. Zitplaatsen achteraan werden verlaten. Rock meets classic: een huwelijk dat in het verleden al werkte met oa Status Quo en Meat Loaf om er maar enkele te noemen. We want more!

Fogerty leek nog op zoek om zijn draai te vinden in het concept van de Proms. Zijn gitaarspel en zang waren van uitstekend niveau maar de keuze om het geluid van het orkest naar achteren te trekken zorgde voor een wat kalere, meer gedateerde klank tussen al dat jonger en frisser werk dat we al voorgeschoteld kregen. Minder bekend materiaal zoals “Don’t you wish it was true” en “Long as I can see the light” werden heel wat lauwer onthaald dan de ijzersterke klassiekers “Down on the corner”, het sterk meegezongen “Have you ever seen the rain” dat begeleid werd door de ukelele die in het begin van het nummer nog niet versterkt was. Maar met een stevige finale aan hits met “Bad moon rising”, “Rockin’ all over the world” en het tot na “Land of hope and glory” opgespaarde “Proud Mary” leverde de sterke singer-songwriter een aardig visitekaartje af.

Conclusie: de 26^ste editie serveert een droommenu met toppers als Fogerty, Miles, Siem en Hay die zeer uitstekend werk verrichten. Maar het geheel bevatte nog te veel technische haren in de soep. Boy George bewijst dat blindelings programmeren te risicovol is. Mogen we dan ook aanraden dat men eerst de band/artiesten live aan het werk ziet alvorens ze te boeken? Van zodra al die (zang)technische mankementen er uit zijn, zou de 26^ste Night of the Proms wel eens legendarisch kunnen worden. Nu was die dat vooralsnog niet. De Proms bewijst dus opnieuw dat het op zijn première nog niet volledig klaar is en heeft nog wat productietechnisch werk voor de boeg om te groeien.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:

1. Ouverture – Il Novecento en Fine Fleur
2. An der schonen blauen Donau (Strauss) – Il Novecento
3. Caprice 1 or 5 from Paganini - Charlie Siem (solo)
4. Presto from Summer (Vivaldi) - Il Novecento
5. Victims – Boy George
6. Do you really want to hurt me – Boy George
7. Ouverture Abu Hassan (Carl Maria von Weber) – Il Novecento
8. William’s blood – Grace Jones
9. Wedding March – Il Novecento
10. Saltarella – Charlie Siem
11. Estrelita – Charlie Siem
12. Mack the knife (cover Louis Armstrong) – Charlie Siem en John Miles
13. Libertango (naar Astor Piazzolla) – Grace Jones
14. Caprice Italien – Il Novecento
15. Music – John Miles
16. La vie en rose (cover Edith Piaf) – Grace Jones en John Miles

Deel 2:

1. Italiana in Algerie – Il Novecento
2. The show must go on – John Miles
3. Radar Love - Barry Hay (Golden Earring)
4. When the lady smiles - Barry Hay (Golden Earring)
5. Czardas – Charlie Siem en Patrick De Smet
6. Karma Chameleon – Boy George
7. Always on my mind (cover Elvis) – Boy George
8. Slave to the rhythm – Grace Jones
9. Suite from Harry Potter – Il Novecento
10. Down on the corner – John Fogerty
11. Long as I can see the light – John Fogerty
12. Don’t you wish it was true – John Fogerty
13. Have you ever seen the rain – John Fogerty
14. Bad moon rising – John Fogerty
15. Rockin’ all over the world – John Fogerty
16. Land of hope and glory – Il Novecento
17. Proud Mary - John Fogerty