Recensie Steven De Bruyn, Tony Gyselinck en Roland: Fortune Cookie

Mondharmonica, drums en gitaar beheersten het podium in de handen van hun respectievelijke meesters: Steven De Bruyn, Tony Gyselinck en Roland Van Campenhout. De drie heren hadden de handen in elkaar geslagen om hun muzikale ding te doen en dat leverde de CD “Fortune Cookie” en een theatertour op. Het resultaat van deze samenwerking was niet strikt jazz of blues te noemen, maar eerder een mengstijl van een hele reeks invloeden waarvan de voornaamste wel de jazz en de blues waren. En daarnaast experimenteerden de heren er duchtig op los met klanken en sfeerzetting. Tijdens het optreden had je vaak de indruk dat ze de liedjes ter plaatste uitvonden. Steven, Tony en Roland speelden absoluut niet op automatische piloot, maar daagden elkaar voortdurend uit om te reageren op hun ingevingen.

Het concert werd geopend met “Allumeuse Bayan”. Steven De Bruyn zorgde met zijn mondharmonica duidelijk voor de bluesinslag van dit nummer terwijl Tony Gyselinck met zijn percussie rustig op de achtergrond bleef. Rolands  synthesizergitaar klonk voor de gelegenheid als een marimba  en toen hij kwam invallen, zorgde dat meteen voor een ietwat tropische sfeer. Roland en Steven begonnen vervolgens hun muzikale dialoog en gaven op instrumentale wijze antwoord op elkaars melodie. Het gevoel dat je als toehoorder in een grote jamsessie terecht was gekomen, was ingezet en de heren gingen op dit elan verder. Het kon vanavond weer alle kanten uit.

Roland kon zich op zijn gitaren duchtig laten gaan en probeerde voor de gelegenheid heel wat andere klanken uit. Zo klonk zijn gitaar tijdens ‘Tiny tiny’ als een theremin of een fluit en tijdens ‘Teeth grinder’ produceerde hij de klanken van een oud orgeltje. Maar Roland blijft op zijn best als zijn gitaar klinkt als een echte bluesgitaar. ‘Going down slow’ was dan ook meer dan de moeite waard. Roland zorgde met zijn krakende stem voor de zang terwijl hij zichzelf begeleide. Hij ging volledig op in zijn spel en leverde dan ook een prachtig stukje gitaarwerk. De tempo’s wisselden verschillende keren en af en toe gooide hij er eens een rifje van een ander nummer door. Steven De Bruyn had de harmonica’s even aan de kant laten liggen en begeleidde mee op gitaar.

Steven De Bruyn is de mondharmonicavirtuoos uit het gezelschap. Tijdens nummers als ‘Reinvent yourself’ en ‘Never Too soon’ kon hij zijn kunnen ruimschoots demonstreren aan het publiek. Tijdens deze nummers werd er verschillende keren van mondmuziekje verwisseld zodat een heel breed gamma aan tonen en klanken de revue konden passeren. Tijdens ‘She knows how’ gebruikte hij zelfs zijn mondharmonica om de klanken van zijn zang te vervormen. Of dit een geslaagd experiment was, laten we in het midden, maar het was op zijn minst bijzonder.

En Steven speelde niet alleen mondharmonica en gitaar, maar nam in  ‘She knows how’ en ‘Spider on my face’ ook de zang voor zijn rekening.  Maar zijn meest opvallende vertolking was ‘My baby just cares for me’ van Nina Simone. In de versie van Steven, Tony en Roland bleef eigenlijk alleen de tekst helemaal overeind. Voor de rest kreeg dit nummer een volledige facelift. Stevens gebruik van de omnichord leverde geluiden op die een mens spontaan zou associëren met een trip op LSD. Het tempo werd verlaagd en de klanken van Rolands gitaar kregen iets futuristisch en psychedelisch. Alleen de manier waarop Tony Gyselinck met de borstels zijn drums bespeelde, hield de band met de jazz staande. Dat de drie heren van dienst met hun project de platbewandelde paden hadden verlaten, werd in deze uitvoering nogmaals bewezen.

De originele afsluiter van de set was niet zo’n hoogvlieger. Rolands gesproken experiment ‘King Kong in the lunapark’ kon ons echt niet bekoren. Maar gelukkig waren er de toegiften en dan vooral ‘Pussycat’ van “Bradley’s circus”. Mattanja Joy Bradley die het voorprogramma verzorgde, werd bij op het podium geroepen en het feestje kon beginnen. Gedurende meer dan negen minuten klonk er onvervalste, stevige, uptempo country door de zaal en was het een lieve lust om naar te kijken en te luisteren. Lidewij Veenhuis werd door Mattanja nog gevraagd om haar plaats in het publiek te ruilen voor een plaats op het podium en zo kwam er nog een extra mondharmonicaspeelster bij. Wat startte als het nummer ‘Pussycat’ ging al snel een eigen leven leiden en Roland gooide er zowaar nog enkele stukjes van ‘La Mer’ van Charles Trénet tussen. Dit was puur spelen met muziek en het publiek genoot met volle teugen.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

1.       Allumeuse Bayan

2.       Reinvent Yourself

3.       My baby just cares for me

4.       Tiny tiny

5.       Teeth grinder

6.       Never too soon

7.       Boots & bitches

8.       Spider on my face

9.       Going down slow

10.   King Kong in the lunapark

Bis:

1.       She knows how

2.       Pussycat